Królewska decyzja - część 5 (ostatnia)

MINIATURKA

KRÓTKA TA CZĘŚĆ, ALE TAKA MIAŁA BYĆ

CZĘŚĆ OSTATNIA

8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8-8

  Nadszedł 19 września. W tym dniu, Hermiona obchodzi dwudzieste urodziny, jednak także… zaślubiny jej z Draconem Malfoyem. Przez ten miesiąc, ciągle spędzał z nią czas. Przyjaciół odwiedziła tylko dwa razy w Norze. Na szczęście nie miała żadnej ochrony, ani nic. Ostatnio Ron znów próbował ją pocałować, jednak przez to rozpoczęła się między nimi ostra awantura. Gdyby to wtedy dłużej trwało, to by dostał prosto w twarz.

  Przez ten cały czas, spędzony z narzeczonym, Miona przekonała się, że jest idealnym kandydatem na jej małżonka. Po prostu… zakochała się w nim. Tak. Ona Hermiona Dwawniej-Granger zakochała się w Draconie Malfoyu. Dzisiejszy cały ranek spędziła w swojej komnacie wraz z Sophie. Przygotowywania były wielkie.

  Zbliżyła się jedenasta. Wszyscy zebrali się w kościele, który stał blisko pałacu. Szatynka się bardzo denerwowała. Bała się, że przez przypadek ona powie „nie”, bądź on się rozmyśli i ją pozostawi. Jednak każda kobieta przez to przechodziła. Prawda?

  Goście, ksiądz, królowa i Draco czekali na nią w kościele. Ona stała przed wejściem. Musiała czekać na ojca. Na ślub i wesele zaprosiła także Grangerów i przyjaciół. Harry, Ginny… Wszystkich Weasleyów. Okazało się, że Ron nie chciał przyjść. Tak powiedział rodzicom. Po chwili podszedł do niej król. Podał jej ramię, które ona przyjęła. Organy kościele zaczęły grać weselną melodię. Gdy stanęła z tatą w drzwiach i zobaczyła uśmiechającego się blondyna, który stał na końcu, jej serce zaczęło szaleć. Szła pewnym siebie krokiem. Po chwili znalazła się u jego boku. Uśmiechnęła się do niego.

  -Draconie Lucjuszu Malfoy, czy chcesz wziąć Hermionę Izabelle Amonieg za żonę? – spytał ksiądz.

  -Tak.

  Te słowo… To jakby lek na najgroźniejszą chorobę. W ciele szatynki zrobiło się cieplej.

  -A czy ty, Hermiono Izabello Amoniej, chcesz wziąć Dracona Lucjusza Malfoya, za męża?

  Już otwierała usta, aż nagle… Ktoś zaczął krzyczeć, że się nie zgadza. Wszyscy odwrócili się w stronę otwartych drzwi. Stał w nich Ronald. Mionę kompletnie zszokowało. Fred zawołał straż, by zabrali rudego.

  -Nie! Hermiono! Ja cię kocham! Rozumiesz? Kocham! Nie pozwolę, byś zniszczyła sobie życie przez tego palanta! – wołał wyrywając się ochroniarzom. Stała jak osłupiała. Nie wiedziała co zrobić. To przecież jej przyjaciel, lecz… czy aby na pewno? Przecież wtedy, jak była ostatnio w Norze, to podczas ich kłótni nazwał ją dziwką. Nie… nie zniszczy sobie szczęścia, przez tego rudzielca. Powiedziała cicho, ale słyszeć mógł to tylko Draco:

  -Przykro mi Ron. Postanowiłam. Kocham Dracona.

  Straż wyprowadziła niespodziewanego gościa. Ksiądz postanowił kontynuować ceremonię.

  -Chce Wasza wysokość go wziąć za męża?

  -Dracona? – spojrzała na narzeczonego. – Tak. Chcę.

  -Mianuję Was mężem i żoną, oraz królewną i księciem tego królestwa. Panie Malfoy…

  Nowożeńcy spojrzeli sobie w oczy. Arystokrata zaczął zbliżać się do arystokratki. Pocałunek. To było takie piękne…

~~*~~

  -Hermiona! Ktoś do ciebie przyszedł!

  Usłyszała z dołu wołanie swojej mamy. Otworzyła oczy. Śniła o czymś całkiem zwariowanym. Ona królewną. Draco jej narzeczony. Ron podczas jednej z awantur nazwał ją dziwką. Zeszła po schodach na dół do salonu. Zastała tam rodziców i dwóch mężczyzn.

  -Dzień dobry… - zaczęła. Skądś znała tych ludzi, ale nie umiała sobie przypomnieć. – Kim panowie są?

  -Witamy królewno. Przyszliśmy po panią. 

  -Otóż Wasza wysokość... Jest pani królewną, która jest córką królowej Izabelli Nerten-Amonieg, oraz króla Freda Amoniego.

  -Że co proszę? To… - przypomniała sobie. – To prawda.

  „O Merlinie! Śniłam o tym, co będzie! Hmm… ta przygoda w fontannie… chciałaby ją jeszcze powtórzyć. Cóż… po prostu robić tak, jak było we śnie.”

KONIEC J