29.3 ~~ Pomocy!

Zapłakana poszła pieszo do brata i szwagierki. Dzieciaki spały. Zastanawiała się, czy dobrze zrobiła, że wyprowadziła się od Malfoya. Przecież nie miała innego wyjścia. Spoliczkował ją. Tak jak zrobił to Ronald. 

A czy wtedy od niego odeszłaś?

Ktoś ty?

Druga ty. Twoje sumienie.

Czego chcesz?

Uświadomić ci, że źle zrobiłaś.

Ale… Draco mnie uderzył prosto w twarz.

A ten rudy kretyn to co? Też Cię uderzył, a nie odeszłaś wtedy od niego. Dlaczego zrobiłaś to swojemu mężowi?

Nie chciałam przechodzić przez to drugi raz.

Zastanów się dobrze nad swoim postępowaniem, a dowiesz się o sobie o wiele więcej.

O co ci chodzi?

Odnajdź to, czego naprawdę pragniesz i poznaj siebie.

Głos w głowie zamilkł. Była zdziwiona tą… rozmową? O co chodziło jej sumieniu? Przecież ona wie o sobie wszystko. Kompletnie wszystko. Wie, że jest matką Jean i Harry’ego, żoną Dracona, siostrą Pottera, szwagierką Ginny.

Jednak czy wiedziałaś o tym od samego początku, jeżeli chodzi o Potterów?

No… nie. Dowiedziałam się o tym, gdy byłam u Grangerów w tamtym roku.

No widzisz. Teraz musisz się jeszcze o czymś dowiedzieć.

O czym?

Przekonasz się tego sama.

-Kurcze… - szepnęła sama do siebie. – Dlaczego nie chce mi powiedzieć? O co chodzi? - Postanowiła iść dalej. Szła spokojnie. Była jeszcze zima, mróz… Wyciągnęła różdżkę i rzuciła jakieś zaklęcie, które dawało ciepło dzieciakom. Przecież to nie ich wina, że teraz są tutaj.

-To jest wina… Chwila. – pomyślała. - Właśnie. Kogo wina? Dracona? Moja? A może moja i jego? - szybko podążyła do celu. Minęło kilka minut, a już znalazła się w domu przyjaciółki. Zadzwoniła do drzwi. Po chwili otworzyła jej rudowłosa. Miała na sobie laurowy szlafrok, a jej włosy były rozczochrane.

-Hermiona? – spytała zdziwiona. – Co się stało? Wejdź.

-Dziękuję. – podziękowawszy, weszła z dzieciakami do środka. Poszły do salonu.

-Jesteś cała zmarznięta. Czekaj. Dam ci koc i naleję gorącej czekolady.

Ginny podążyła do kuchni, aby zrobić dla szwagierki gorący trunek. Wróciła po krótkiej chwili. Postawiła kubek na stoliku, po czym spod sofy wyciągnęła koc, który podała Hermi, która szczelnie się nim okryła.

-Mionka. Co się stało?

-Wyprowadziłam się od Dracona.

-Że co?

-A to! Mogłabym się tutaj zatrzymać na noc? Jutro poszukam czegoś do wynajęcia.

-O, nie. Zostaniesz tutaj, aż pogodzisz się ze swoim mężulkiem.

-Ginn, nie wiem, czy mu wybaczę.

-Co ci zrobił?

-Spoliczkował mnie. Jednak nie tak mocno, jak twój głupi braciszek, ale i tak walnął.

-O co chodziło?

Hermi opowiedziała jej o ich awanturze, a także o tym, co jej opowiedział na temat Lucjusza. Ruda słuchała opowieści w milczeniu. Nie dowierzała własnym uszom.

-Ja go rozumiem. – odezwała się Potter. – To przez emocje.

-Ty też jesteś przeciwko mnie?

-Nie! Ale zrozum. Posłuchaj mnie do końca. Najpierw ta akcja z Lucjuszem, później wracasz późno do domu, lekko spita. Potem jest ta awantura. Miał prawo podejrzewać cię o zdradę.

-Ty też myślisz, że jestem puszczalska?!

-Oczywiście, że nie! Ale miał do tego prawo. Pijani ludzie robią różne rzeczy. W dodatku powiedziałaś mu, że spotkałaś Andreana.

-Kazał mi. Ciągle mówiłam mu prawdę. On mnie skrzywdził.

-Nadal go nie rozumiesz? – jęknęła. – To nie było „świadome” lub specjalnie. On cię uderzył z powodu wszystkich emocji. Co byś zrobiła na jego miejscu?

Nastało milczenie. Szatynka zastanawiała się właśnie nad tym pytaniem. Co by zrobiła? Po krótkim namyśle stwierdziła cicho:

-To samo…

-Wybaczysz mu?

-Nie wiem. Muszę to wszystko przemyśleć.

~~*~~

Nie przespał całej nocy. Ciągle miał nadzieję, że ona wróci. Niestety… tak się nie stało. Ciągle był sam. Bez Hermiony. Bez Jean. Bez Harry’ego… było mu ciężko. Rano szykował się do pracy. Jakoś dziwnie się czuł. Przeważnie ciągle przed pracą jak i w pracy była obok niego Hermiona. Teraz jej nie było. Wypił szybko kawę, przebrał się, po czym dzięki proszkowi Fiuu znalazł się w Ministerstwie. Ruszył do wind, przez które dotarł do Biura. Poszedł do gabinetu. Na jego twarzy pojawił się tylko wymuszony uśmiech. Gdy wszedł do pomieszczenia, Miona siedziała przy swoim biurku. Miała odwróconą głowę od biurka męża. Trzymała się za czoło. Było słychać, że cicho płacze.

-Cześć. – stwierdził.

-H-hej… - podciągnęła cicho nosem.

Usiadł na swoim stanowisku. Cały czas patrzył na nią. Miała na sobie czarne, długie spodnie, do tego fioletowy polar. Falowane włosy miała rozpuszczone. W ogóle na niego nie patrzyła. Chciał z nią porozmawiać, jednak nie dał rady. Nie wiedział od czego zacząć. Bał się, że pogorszy sprawę, że zrodzi się kolejna awantura. Postanowił, że nic nie będzie mówił. Przez godzinę siedzieli w ciszy. W końcu nadeszła przerwa. Wstał z siedzenia i spytał małżonki, która ciągle była od niego odwrócona:

-Chcesz kawy?

-Nie… dzięki.

Jego usta znów się otworzyły, jednak po chwili je zamknął. Spojrzała na niego. Była blada. Jej usta nie były już takie malinowe. Jednak oczy… nadal piękne, jednakże… było w nich widać właśnie to, czego Malfoy się obawiał. Ból, cierpienie, smutek, rozpacz. Milczenie przerwała ona.

-Przemyślałeś to wszystko? To co jest pomiędzy nami?

-Tak. A ty?

-Myślałam nad tym, jednak nadal nie jestem zdecydowana.

-Miona… proszę. Wybacz mi.

-Nie wiem czy mogę. – wstała z miejsca i ruszyła do drzwi. – Będę u Harry’ego. – wyszła.

~~*~~

Szatynka opuściła pracę dwie godziny wcześniej niż inni aurorzy. Oczywiście za zgodą Eryka. Poszła razem z Ginny do domu brata. Dzieciakami zaopiekowała się pani Weasley, matka Ginn. Molly była zadowolona, że może zaopiekować się maluchami. Około 14:00 Herma poszła się przejść. Sama. Musiała znów wszystko przemyśleć. Co będzie z nią i Draconem? Czy mu wybaczy? Było ciężko. Przechadzała się po parku. Nikogo nie było. Była sama w tym miejscu. Przymknęła na chwilę oczy, które po chwili znów otworzyła. Zaczął padać śnieg. Uśmiechnęła się smutno. Tęskniła za ukochanym. Przypomniało jej się, gdy siedzieli tutaj rok temu. Rozmawiali o tym, co utkwiło w jej pamięci.

„-Chciałeś mi coś powiedzieć. – powiedziała, gdy usiedli na jednej z parkowych ławek.

Zaczął padać lekki śnieg.

-Tak. Chciałem ci coś obiecać.

-Co takiego? – spytała.

-Mimo wszystko nigdy cię nie skrzywdzę. Zapamiętaj to kochanie.”

Ona zapamiętała. Nie dotrzymał obietnicy. To jest pierwsza obietnica, którą złamał. Uderzył ją. Czyli inaczej skrzywdził. Z jej oczu zaczęły lecieć kolejne łzy. Nagle… ktoś od tyłu zakrył jej usta. Ugryzła tę dłoń. Usłyszała cichy krzyk bólu. Chciała uciec, jednak jakiś mężczyzna z drugiej strony zatrzymał ją i także zakrył dłonią usta dziewczyny. Ten pierwszy uderzył ją w brzuch. Zgięła się w pół. Rzucił zaklęcie, które związało jej ręce, nogi i zakleiły usta kobiety. Po chwili straciła przytomność.

~~*~~

Minęła szesnasta. Draco siedział w domu popijając kawę. Ciągle o niej myślał. Dziwił go jednak jeden fakt. Sofie powinna już wrócić trzy godziny temu. Nigdzie jej nie było. Przypuszczał, że jest u Weasleya. Ktoś zadzwonił do drzwi. Blondyn poszedł otworzyć. Był to Harry.

-Cześć. – przywitał się arystokrata. – Ty po… rzeczy Mionki?

-Tak. – odpowiedział krótko.

Wszedł do środka, po czym ruszył do sypialni małżonków. Dracon szedł na nim.

-Słuchaj… - zaczął. – Przekonasz Mionę do tego, aby wróciła? Ciężko mi jest bez niej.

-Szczerze? To jej też jest ciężko bez ciebie. Jednak nie umie się po tym pozbierać. Złamałeś obietnicę. Najchętniej bym ci przywalił, ale to sprawa między tobą, a moją siostrą. Ale pamiętaj. Jeżeli jeszcze raz coś jej zrobisz, to będziesz miał ze mną do czynienia.

-Opowiedziała ci jak to się stało?

-Tak. Jestem trochę po twojej stronie. Rozumiem. Emocje. Po tym wjedźcie twojego starego do domu, ona lekko spita… ale nie musiałeś jej uderzyć.

-Żałuję tego. – mruknął bardzo szczerze. – Pomożesz mi?

-Nie wtrącam się w to. To jest między wami.

-Potter! Myślałem, że mi pomożesz.

-Nie wiem jak. Przykro mi.

Niespodziewanie jakaś błękitna mgiełka wleciała do sypialni. Po chwili powstał z niej patronus w postaci wydry.

-To patronus Hermiony! – stwierdził Malfoy. Wydra popatrzyła na nich. Otworzyła usta i zaczęła mówić głosem Miony:

-Draco! Pomocy! Błagam, uwolnij mnie! Jacyś dwaj mężczyźni porwali mnie w parku. Jestem teraz chyba w jakieś piwnicy. Jednak nie jestem sama. Jest tutaj Luna, Sofie, Cho i Seamus! Tak! Jesteśmy więźniami Lucjusza! Uwolnij nas. Patronus na końcu pokarze wam budynek, w którym jesteśmy. To chyba nie jest Malfoy Manor. Ostrzeżenie! Nie można się tutaj teleportować. Seamus próbował nas uwolnić, jednak bez skutku. Ratuj! Pamiętaj, że cię kocham skarbie!

Błękitna poświata ukazała jakiś dom. Harry doznał szoku.

-Wiem gdzie to jest!

-Gdzie? – spytał zaskoczony.

-W Polsce. W Namysłowie. Bywałem tam z Dursleyami. Mieszkała tam kuzynka Dudleya.

-Jak się tam dostaniemy?

-Samochodem. Niedawno znalazłem portal w ciemnym lesie, który prowadzi do Opola.

-Jedziemy moim. Nie ma chwili do stracenia! Ja prowadzę, a ty będziesz mi mówił, gdzie jechać.

-Spoko. Podczas drogi zadzwonię do Ginny, aby się nie martwiła.

Wyszli z pomieszczenia, zbiegli po schodach w dół i szybko wyszli z mieszkania, podążając do samochodu arystokraty. Uzgodnili, że wezwą aurorów, gdy będą na miejscu. Rozpoczęła się nowa misja. Odnalezienie i uwolnienie ich.

Witajcie! :D

Tak... nareszcie rozdział. Długo go nie było, ale wiem dlaczego, jednakże informacja ta, jest zastrzeżona!

Domyślacie się o czym będzie 29.4? :D . Postanowiłam, że będzie 5 części tego rozdziału. Te wydarzenia będą tak długo się "robiły"... xd. 

Dedykacje dla Cho Ch. (mojej bety) , To$ka i Avada. Tak... ty To$ka i Avada macie kolejny dedyk. Nie wiem czemu *.* . A! Jeszcze dla Lily M. Która niedawno ukończyła czytać do końca dotychczasowe opowiadanie :D

Pozdrawiam wszystkich!

Kaja Malfoy

PS Spotkania... będą się odbywały na GG w Soboty. Do jutra macie czas, by zagłosować na godzinę (mi osobiście odpowiada 22:00) na rozpoczęcie spotkań. Jak długo będą trwały to okaże się w spotkaniach.