29.4 ~~ Gdzie my jesteśmy do cholery?

W tym samym czasie, gdy Draco i Harry jechali do ciemnego lasu, Hermiona siedziała skulona na ziemi. Seamus ciągle obejmował ramieniem Cho. Sofie i Luna opowiadały jej, jak to się stało, że się tutaj znalazły. Lunę porwała Bella w mieszkaniu jej i Blaise’a. Sofie zaś tego samego dnia, co Miona, gdy wracała z pracy do mieszkania brata. Szatynka opowiedziała im też, co się stało między nią na Draconem dzisiejszej nocy. Nagle usłyszała jakieś jęki. Wstała z miejsca i poszła w głąb piwnicy. Za nią szły blondynki. Brązowooka zobaczyła jakiegoś starszego faceta, który kołysał się na ziemi trzymając nogi pod brodą. Gadał coś o narglach…

-A temu to co odbiło? – spytała zdziwiona Herma.

-To sprawka Luny.

Podeszła do nich Chang. Hermi spoglądała zdziwiona to na Lunę, to na gościa, po czym znów spojrzała na przyjaciółkę i spytała:

-Luna? Coś ty mu najlepszego zrobiła?

-Nic takiego. – odpowiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy.

-Zaczęła mu nawijać o tych stworzeniach. I po prostu… jakby to powiedzieć… zgłupiał. – roześmiała się brunetka.

-On wcale nie zgłupiał. – burknęła Lovegood.

-Luna… przecież widzisz w jakim on jest stanie. – jęknęła blondynka.

-Musiałam mu o czymś opowiadać. To on mnie pilnował, bym nie uciekła. Nudziło mi się, więc mu gadałam o gnębiwtryskach. – westchnęła niewinnie.

Odeszły od strażnika. Nagle Lunałka ponownie się odezwała:

-Hermiona. Chcę ci coś pokazać.

Zdziwiona dziewczyna nie wiedziała o co chodzi, jednak poszła z blondynką w kąt. Wskazała na ścianę. Było coś wyryte. Wyglądało na stare. Niestety… nie umiała tego rozczytać, iż było napisane w innym języku. Wydawało jej się, że to Polski.

-Ciekawe kto to pisał.- mruknęła była Krukonka.

-Nie wiem, sądzę, że jesteśmy gdzieś w Polsce. – westchnęła.

Włożyła rękę do kieszeni spodni i poczuła, że coś tam jest. Wyciągnęła to.

~~*~~

Malfoy i Potter dojechali do lasu. Brunet powiedział towarzyszowi, gdzie dokładnie ma jechać. Po chwili znaleźli portal. Blondyn dodał gazu, wjechał w magiczne przejście i nagle znaleźli się gdzie indziej.

-Gdzie my jesteśmy do cholery? – spytał arystokrata.

-W województwie opolskim. W Opolu.

-Ale ja chciałem do Namysłowa!

-Dojedziemy tam. Godzina i jesteśmy, jeżeli przestaniesz marudzić. – oznajmił Harry.

-Znasz drogę?

-Tak.

-To gadaj! Jedziemy!

Ponownie ruszyli przed siebie. Podczas drogi zielonooki zadzwonił do żony z informacją, że nie będzie go na kolacji, bo ma misję do spełnienia. Jednak nic więcej jej nie powiedział. Jechali obwodnicą Opola na północ. Chłopak nie wytrzymał i docisnął gazu.

-Zwolnij! – zawołał Potter.

-Czemu?

-Bo to polskie drogi są!

-No i co mają z tym wspólnego te drogi? – spytał, jednak nadal nie zwolniał.

-A to, że to nie są brytyjskie asfalty!

-Drogi jak drogi.

-Jeżeli przez te cholerne dziury chcesz się zabić, to proszę bardzo!

Uniósł lewą brew ku górze i zwolnił. Nie zrobiłby tego, gdyby nie to, że nie chciał spowodować wypadku. Lepiej jechać wolniej, niż zginąć.

~~*~~

-Martwię się o niego. – mruknęła Hermiona, chodząc to w jedną stronę, to w drugą.

Denerwowała się. Nie była pewna, czy jej patronus dotarł do Dracona. Jeżeli tak, to miała nadzieję, że Harry u niego był.

-Nie musisz. Wiem, że niedługo tutaj będzie. – pocieszała ją Sofie.

-A tak spytam… czy Lucjusz albo Bellatrix coś wam zrobili? Torturowali?

-Mnie jeszcze nie tknęli. No… tylko raz Cruciatusem od ojca dostałam. A czy Luna, albo Cho, to nie wiem. – spojrzała na wymienione dziewczyny. – Czy wam coś robili?

-Mnie tylko torturowali. – odpowiedziała Chang.

-Luna? A z tobą? – zapytała niepewnie szatynka podchodząc do przyjaciółki.

-Muszę o tym mówić? – jęknęła.

Posmutniała. Hermi poznała, że Lovegood zaczyna się załamywać. Oczy blondynki zaszkliły się i puściły pierwsze, małe łzy. Herma objęła ją ramieniem, a ta zaczęła mocniej płakać. Brązowooka zrozumiała, że przez ten miesiąc ona musiała dużo przejść. Nie wiedziała czy w końcu jej powie. Postanowiła nie naciskać na nią.

-O-Oni… - zachlipała Lunałka. – Mnie… tortu-turowali i… i… g-gwałciliii… - rozkleiła się na dobre.

Wszystkich zszokował ten fakt. Na początku pomyśleli, czy nie jest w ciąży. Mieli nadzieję, że nie.

~~*~~

W czasie gdy dziewczyny próbowały uspokoić byłą Krukonkę, chłopcy byli już coraz bliżej celu. Draco się zdenerwował. Przed i za ich samochodem jechały tiry.

-Nie no! Nie wytrzymam. Wyprzedzam wszystkich! – zawołał zdenerwowany blondyn.

-Chyba cię pogięło Malfoy! – skarcił go towarzysz. – Nie widzisz tej kolejki?!

-Jeden tir przed, jeden za. – powiedział.

-Właśnie, że nie, kretynie!

-Uważaj lepiej na słowa, Potter!

-Ile razy ja to słyszałem? Nie jesteśmy już w szkole i lepiej mnie posłuchaj. Radzę ci nie wyprzedzać.

-Bo co? Przecież to krótka kolejka.

-Tak? Poczekajmy. Zobaczę i ci powiem od samego końca do samego początku. – spojrzał za siebie i zaczął nawijać. – Auto, tir, tir, tir, auto, auto, tir, tir, my… - odwrócił głowę do przodu. Właśnie skręcali, więc kontynuował. - …tir, auto, auto, tir, tir, tir, tir, tir…

-Tylko mi się tutaj nie zatiruj. – przerwał mu arystokrata i jęknął. – Czemu akurat teraz?

-A bo ja wiem?

-Czy ty w ogóle coś wiesz?

-Malfoy… – spiorunował go wzrokiem.

-Dobra. Przepraszam…

~~*~~

-Wszystko będzie dobrze Lunuś… - pocieszała ją Sofie. – Na pewno niedługo Draco tutaj będzie. Znając życie na pewno już jest blisko i ma ze sobą Blaise’a. A jak nie ze sobą, to na pewno go wezwie.

-Jesteśmy z tobą Lun. Zawsze możesz na nas liczyć. – Hermiona pogłaskała płaczącą po ramieniu.

-Dziękuję. Nie wiem co bym bez was zrobiła. – powiedziała gdy się uspokoiła. Nagle drzwiczki do piwnicy otwarły się z hukiem. Stanęła w nich jakaś osoba.

-Wszyscy macie iść do salonu. I żadnych wybryków! – stwierdziła stanowczo Pansy Parkinson.

I jest!

Dobra... powiem jako ciekawostkę.

Te momenty z tymi, jak Draco miał zwolnić i ten moment z tirami to są fragmenty rozmowy mojej mamy ze mną, gdy wracałyśmy do domu xD

Oczywiście dodane kilka dodatków :D

Mi się rozdzialik podoba.

Z dedykiem dla Wszystkich tych 43 czytelników!

Dziękuję, że tylu Was jest!

Pozdrawiam,

Kaja Malfoy