34 ~~ Dlaczego nie jesteś moim biologicznym ojcem?

"Gdy kiedyś byłaś w związku, wiedz, że nigdy

go nie zapomnisz, a najbardziej tego pierwszego i najpiękniejszego..."

Rozdział 34

Dlaczego nie jesteś moim biologicznym ojcem?

Otworzyła oczy. Było ciemno. Poznała, że znajduje się w dormitorium brata. Pamiętała, że po rozmowie z starszym Gryfonem poszła do Sowiarni. Później nic nie pamiętała. Poczuła jakiś znajomy zapach. Spostrzegła, że leży na czyjeś kurtce. Ten zapach pozna wszędzie. Zapach ciała i perfum Alexandra. Przypomniała sobie te chwile, gdy była jego dziewczyną. Gdy on ją do siebie przytulał, a do jej nozdrzy dochodził zapach hiacyntów. Jej ulubione kwiaty. Oczy się jej zaszkliły. Nie mogła uwierzyć w to, co się dowiedziała od Rafaela. Jak on mógł jej to zrobić? Jak mógł jej najlepszy przyjaciel tak powiedzieć o niej? Chciała cisnąć kurtką w ścianę, ale tego nie zrobiła. Położyła głowę na poduszce i przycisnęła do swojej piersi ubranie Puchona.

-Chociaż ten ostatni raz... - szepnęła i zamknęła oczy, po czym pogrążyła się we śnie.

~~*~~

-Widziałaś może podręcznik eliksirów do trzeciej klasy?

-Nie widziałam. Sprawdź może w tej szafce. - odpowiedziała Hermiona, otwierając jedną szafkę, by sprawdzić, czy tam jest książka, którą potrzebuje jej mąż. - Nie ma. Wszędzie patrzyłeś?

-No tak.

-A może jest w gabinecie. - mruknęła.

-Pójdę sprawdzić. - wyszedł z sypialni i zmierzył ku lochom. Kiedy otworzył drzwi do swojego biura spostrzegł córkę, która przeszukiwała jego szafę, gdzie miał eliksiry.

-Czego szukasz? - zapytał.

Ta tylko z przerażeniem odwróciła głowę w jego stronę. nic nie odpowiedziała, tylko szybko wybiegła z pomieszczenia.

-Jean! Jean! - zaczął ją wołać, jednak ona nie reagowała. Biegła dalej i zniknęła za zakrętem. Mężczyzna podszedł do mebla, by sprawdzić, czy coś zabrała. Brakował mu tylko jeden eliksir spokoju. Zastanowił się, do czego jest jej on potrzebny. Przecież to nie działa na nią, albo chodzi o coś innego... Zapyta o to ją wieczorem.

***

-Gdzie byłaś? - zapytał Alexander, gdy do pokoju wspólnego prefektów, gdzie on siedział z Harrym i Jasmine, weszła Jen.

-Nie twój interes. - odpowiedziała. Nigdy się tak nie zwracała do szatyna. Nie w takim tonie. Nic więcej nie mówiąc, poszła do swojego dormitorium i się zamknęła. Pozostali prefekci patrzyli na drzwi z zdziwieniem. 

-Co ją napadło? Nigdy taka nie była. - odezwała się Krukonka. - Wiesz coś na ten temat Harry?

-Nie wiem co się stało. - odpowiedział szczerze. - Ale i tak będziemy rozmawiać z rodzicami dzisiaj w Hogsmeade. 

-Może tak się zachowuje, bo za długo była w Sowiarni, albo że była zmarznięta. Ale co ja jej zrobiłem? Tylko się spokojnie zapytałem, a ona... Pogadasz z nią?

-Nie mam innej opcji. - wzruszył ramionami.

-Słuchajcie... ja idę do Munga. Dzisiaj przed śniadaniem, mama mnie poinformowała, że ojciec odzyskał przytomność. - uśmiechnęła się. - Na razie.

~~*~~

-Chodźcie kochani! - zawołał blondyn, kiedy z żoną wszedł do pokoju wspólnego prefektów. Po chwili zjawił się Harry.

-A gdzie Jean? - zapytała Hermiona.

-Za chwilę przyjdzie.

I tak było. Chwilę później dołączyła do nich szarooka. Cała czwórka poszła w kierunku Hogsmeade, gdzie potem ruszyli do "Trzech Mioteł". Czternastolatka nic nie mówiła. Była taka nieobecna. Taka zamyślona... Podczas drogi, dostała dwa SMSy. Powiedziała, że to tylko głupoty, że wygrała ileś tam pieniędzy, tylko musi odesłać SMS... Jednak Harry w to zbytnio nie uwierzył. Kiedy dotarli do celu, zamówili sobie piwo kremowe. Zajęli miejsca przy jednym stoliku. Po krótkiej chwili otrzymali zamówienie.

-To o czym chciałeś porozmawiać? - spytał mężczyzna.

Młody Malfoy spojrzał na siostrę, która siedziała obok niego i mruknął:

-Chodzi o Jean. 

Wymieniona dziewczyna spojrzała na niego. Jej serce biło jak młot. Nie czuła aż tak mocnego lęku, od roku. Malfoyowie milczeli. Ślizgon potraktował to jako zgodę na rozwinięcie tematu.

-Wczoraj, trochę po dwudziestej trzeciej miałem patrol z Alexandrem. Postanowiliśmy, że nie zaczniemy od lochów, tylko od samej góry, czyli Sowiarni. Weszliśmy na górę. Coś mnie skusiło, by wejść do pomieszczenia z sowami. Taki instynkt mi się włączył, że coś jest nie tak. Martwiłem się w dodatku o Jen, bo nikt jej nigdzie nie widział od Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami. Gdy otworzyłem drzwi widziałem ją. Leżała pod ścianą, na ziemi. Była cała zimna. Alexan przykrył ją swoją kurtką, a gdy chciałem wziąć ją na ręce... - urwał. Bał się reakcji rodziców. Obawiał się, że przez tę informacje, mogą przejść załamanie. Nastała kolejna cisza. Harry zastanawiał się, jak powiedzieć o tym ważnym punkcie rozmowy rodzicom, dorośli czekali, aż w końcu syn będzie kontynuował, a szatynka patrzyła na brata z nieukrywanym zdziwieniem. Zadawała sobie pytanie, dlaczego ON ją przykrył. Dlaczego zrobił to Zabini. Myślała, że to był pomysł Ślizgona, jednak z tego wynika, że Puchon zrobił to z własnej woli. 

-Proszę cię siostro... - odezwał się ponownie. - Nie gniewaj się, że to powiem, ale mama i tata muszą o tym wiedzieć. Nie masz innego wyjścia.  - zwrócił się do rodziców. - Jen się... tnie. Nie wiem czym, ale chyba żyletką. - spuścił głowę.

Hermiona zakryła usta dłońmi, a w jej oczach pojawiły się łzy. Draco zrobił poważną minę, ale jego oczy się zaszkliły. Jean odwróciła głowę nie patrząc na nikogo z rodziny. Nastało kolejne milczenie. Tym razem krępujące. Do głosu przeszedł ojciec:

-Jean... Dlaczego? Dlaczego to sobie robisz? 

Nie odpowiedziała. Nie wiedziała co powiedzieć. Była zła na brata-bliźniaka, że powiedział o tym rodzicom. Hermi złapała za ręce córki, które miała na stole i ostrożnie odwinęła rękaw czerwonego swetra. Nie wierzyła, póki nie zobaczyła. To prawda. Blizny były jednoznaczne. 

-Dlaczego to robisz? Od kiedy? - spytała.

-Nie ważne. - burknęła, odrywając dłonie od uścisku matki i zsunęła rękaw. 

-Jest to bardzo ważne. Powiesz nam? - zachęcił ją Smok.

-Nie zrozumiecie... - mruknęła. - Od razu mówię, że to nie jest przez to, co się ze mną dzieje. A teraz odpuśćmy ten temat, bo nie jest on ważny. To tylko głupie bzdety.

-Młoda panno. - odezwała się Hermiona. - Jest to bardzo, nawet nie wiesz jak, ważne. Powiedz czemu to wszystko?

-Dowiecie się w swoim czasie.

-Ale chcemy o tym wiedzieć TERAZ. W TEJ CHWILI. - Draco podniósł ton głosu, co dawało bardziej stanowczości.

-Wiecie co? - wstała z miejsca. - Odwalcie się! Spieprzajcie! Nie chcę z wami rozmawiać! Skoro nie słuchacie za pierwszym razem, to musicie wyciągać z tego konsekwencje! Wychodzę! - zmierzyła ku drzwiom, po drodze zakładając swoją skórzaną, fioletową kurtkę.

***

-Jean! Jean kuźwa! JEAN!

Nie słuchała. Szła ciągle przed siebie, alejką prowadzącą do zamku. Poczuła, jak ktoś ją łapie za łokieć.

-Czemu nie reagujesz? - blondyn spojrzał w oczy siostry-bliźniaczki.

-A czemuż mam to robić?! - warknęła. Wyrwała się z jego ucisku i szła dalej. Ten jednak nie zostawiał jej. W biegu zadał pytanie:

-O co ci dokładnie chodzi? Czemu nie porozmawiałaś z rodzicami?

Odwróciła się i spojrzała na niego. W jej tęczówkach pojawiły się iskierki złości.

-A po co miałam z nimi rozmawiać?! To nie ja chciałam o tym rozmawiać! Nie mieli prawa się o tym dowiedzieć! - zawołała gniewnie.

-Uspokój się dziewczyno!! - złapał ją energicznie za nadgarstki, które uniósł i były obok jego torsu. Ponownie spojrzał w jej szaroniebieskie tęczówki. - Nie jesteś teraz sobą!! - spuścił uścisk, jednakże złapał ją na barki i nią lekko potrząsł nadal patrząc w jej oczy. - Opanuj się! Nie jesteś sobą! Nie jesteś taka! Jesteś spokojna i sympatyczna! Kto cię odmienia?! - obecnie w jego oczach pojawiły się łzy. Trzymał ją jeszcze przez chwilę. Po policzku dziewczyny popłynęła jedna, samotna łza. Racja. Nie była sobą. 

***

Malfoyowie siedzieli jeszcze w Pubie, zastanawiając się nad tym, co usłyszeli. Zabolało ich to, że Jen podniosła na nich głos. U nastolatków to normalne, ale to się zdarzyło pierwszy raz. Harry nigdy tego nie zrobił. 

-Co ją napadło? - powiedział na głos blondyn.

-Ja nie wiem. Draco... A co jak w ogóle się do nas nie odezwie?

-Na pewno będzie z nami rozmawiała. Może tak zareagowała dlatego, iż bez jej wiedzy, Harry nam o tym powiedział. Wiesz... Jak byłem w gabinecie, gdy szukałem tego podręcznika... tam była Jean. Grzebała mi w szafce z eliksirami. Uciekła przerażona. Sprawdziłem, co zabrała i okazało się, że brakuje mi kilka fiolek z eliksirem spokoju.

~~*~~

Alexander siedział w swoim dormitorium i oglądał swój album, który prowadził od dziesiątego roku życia. Przeglądał dokładnie i uważnie strony. Na początku było pełno zdjęć jego z rodzicami. Był bardzo przywiązany do matki, jak i ojca. Zrobiło mu się smutno na te wspomnienia z dawnych wakacji w Barcelonie. Zabini opowiadał mu wiele o zabytkach.

-Dlaczego nie jesteś moim biologicznym ojcem? - spytał się sam siebie.

Blaise nie był jego biologicznym tatą. Jego ojcem jest Zend Frandes. Były narzeczony jego matki. Gdy się dowiedział, że Luna jest w ciąży, porzucił ją, wyprowadził się z mieszkania i nie było z nim kontaktu. Chłopak w ogóle go nie zna. Czuł się prawdziwym synem czarno skórnego i brązowookiego Zabiniego. Gdy się oświadczył Lovegood, pozwolił automatycznie na to, by Alexan przejął jego nazwisko. Od kiedy zna prawdę? Od małego. Czuł się tym trochę źle, ale po jakimś czasie przywyknął do tego. Kochał tak samo przyszywanego ojca, jak i matkę.

Po chwili przeszedł do zdjęć z... Jean. Jego oczy zaszkliły się. Byli wtedy szczęśliwą parą. Nim poprosił ją o chodzenie, już mieli pierwszy pocałunek. Ich wspólny. Z foli, wyciągnął fotografię. Było to klasowe zdjęcie. Zastanowił się, czy dziewczyna jeszcze je ma. Po ich zerwaniu nie mieli już aż tak dobrych relacji. Postanowił zrobić pierwszy krok...

-----------------------------------------------------------------------
Hejo :D
Wczoraj był rozdział, ale bardzo mi się chciało dodać dzisiaj ten :D . Następny jednak będzie 2-3 października xd . 
Mam pewne pytanie, bo już sama z tym nie wiem... Czy słowo "Sowiarni" pisze się przez dwa "i" czy jedno? xd . Chciałabym mieć pewność, bo sama już nie wiem.
Nawiążę do komentarza od Lily M. , który dodała pod 33 rozdziałem. Chodzi o akapit z Rafaelem. Tak Lily. On będzie główną przyczyną jej cierpienia. Więcej w ogóle dowiecie się w przyszłych rozdziałach :) .
Cóż by tu pisać?
Właśnie!
Ja se leżałam w sali szpitalnej wczoraj i czekając na operację (której nie miałam xd) oglądałam z jedną taką bardzo fajną dziewczynką "Barbie w dziadku do orzechów" xd. I nie wiem czemu, ale naszła mnie wena na coś takiego xd. Oczywiście tematyka Dramione ^^ . Pytanie właśnie: Napisać z tego pomysłu miniaturkę, czy opowiadanie, które bym pisała po zakończeniu tego?
Jeżeli chodzi o te opowiadanie... będzie ono miało trzy części :D
Pozdrawiam,
Kaja M.
Dedykacja dla wszystkich <3 !

PS Akapity poprawię, jak będę na moim komputerze ;P .   Akapity są poprawione.