2 ~~ Jeszcze Was tutaj brakowało

              Hermiona ściągnęła szpilki i założyła miękkie ‘’kapucie’’. Poszła do kuchni, zrobiła gorącą czekoladę i wyszła na balkon gdzie był stół i krzesła. Usiadła i wzięła łyk. Czekolada bardzo jej smakowała. Po kilku minutach zauważyła w sąsiednim domu, że ktoś się tam wprowadza. Spojrzała. Widziała czarnowłosą kobietę, która miała…. Różdżkę i jej używała.

-Hmm… jak Ron wróci to pójdziemy się przywitać. – pomyślała.

Wypiła i ponownie ruszyła do kuchni. Tym razem, aby zrobić pyszne ciasto czekalodowo-waniliowe. Zajęto to tylko dwie godziny i gdy skończyła do mieszkania wszedł Ron. Już z sprzedpokoju przywitał ukochaną:
              -Jestem kochanie!
              -Nie ściągaj butów! – powiedziała i pobiegła z ciastem do narzeczonego i zaczęła ubierać szpilki.

              -Dlaczego? Dla kogo te ciasto? – spytał podejrzliwie.

              -Dzisiaj widziałam jak się przyprowadzała do sąsiedztwa ciemnowłosa czarownica. Skąd wiem? Widziałam jak używała z różdżki i właśnie idziemy się przywitać. Upiekłam dla niej ciasto, więc nie bądź podejrzliwy. – odpowiedziała i przytuliła go.

              -No dobrze… to idziemy. Damy pierwsze… - i otworzył jej drzwi z uśmiechem.

              Chwilę trwało dojście na miejsce. Hermiona zapukała. Otworzyła jej… Pansy Parkinson. Brązowowłosą zamurowało, ale potem… większe zaskoczenie… Do Pansy podszedł Draco Malfoy z słowami:

              -Kto przyszedł? Sąsiedzi? – doszedł do drzwi. – Granger?
              -Malfoy? Parkinson? Jeszcze Was tutaj brakowało. – stwierdził rudowłosy.

              -Ron, uspokój się. – odezwała się Hermi i potem zwróciła się do sąsiadów podnosząc ciasto. – Tutaj… upiekłam dla Was ciasto na przywitanie w… sąsiedztwie.

              -Dzięki. – oznajmił Malfoy uśmiechając się. – To… miłe z Waszej strony.

              -DRACO! Nie bierz tego! – rzekła Pansy.

              -Kochanie… uspokój się. Oni tylko przyszli się przywitać.

              -Ja idę! Żegnam. – Parkinson weszła w głąb mieszkania.  

              -Ja też. Chodź Hermiona! – odwrócił się i poszedł w stronę swojego domu. – Kochanie, idziesz?
              -Ja… Draco muszę już iść. Smacznego. – szybko powiedziała dziewczyna i ruszyła w stronę swojego chłopaka.

              -Dzięki, przepraszam za Pansy. Widzimy się jutro w pracy. – zawołał szybko młodzieniec i uśmiechnął się, a Hermiona uśmiech._____________________________________________________

Wiem, że to krótki rozdział, ale następna część będzie dłuższa :)
Mam nadzieję, że skomentujecie ten rozdział :)
Jak znajdziecie jakieś błędy, wymieńcie je w komentarzu.

Pozdrawiam ♥