3 ~~ ZOSTAW MNIE!!

              -To jest CHORE ! – krzyknął rudzielec ściągając swoje buty.

              -Co jest chore? Ron…

              -DLACZEGO AKURAT ONI?! BĘDĄ TAK SAMO SIĘ WYMĄDRZALI JAK W SZKOLE! ZOBACZYSZ!

              -Ron… - narzeczona próbowała uspokoić chłopaka.

              -Co Ron? Co Ron? – zwrócił się bezpośrednio do swojej dziewczyny.

              -Pozwól mi dokoń…

              -BĄDŹ JUŻ CICHO! – zaczął na nią wrzeszczeć. – TY… - przerwał, bo widział jak brązowowłosa zaczęła płakać. - …Kotku… przepraszam…

              -Powiedz to co nie skończyłeś mówić. – powiedziała spokojnym i lekko zapłakanym głosem.

              -Nie ważne już… zapomnijmy.

              -Zapomnieć? – spuściła głowę. – Łatwo tobie mówić.

              -Tak, łatwo.

              -Ale dokończ proszę. – spojrzała mu prosto w jego piękne niebieskie oczy. – Bądź taki odważny tak jak wtedy, kiedy w drugiej klasie poszedłeś do Zakazanego Lasu…

              -Akromantule! Nie wspominaj mi o tym wydarzeniu. Błagam.

              -Dobrze, przepraszam, lecz wyksztuś z siebie to, co chciałeś powiedzieć. Inaczej się na Ciebie obrażę. Proszę… - uśmiechnęła się.

              -Nie. Nie powiem. Lepiej, żebym Ci nie mówił, bo będziemy tego mocno żałować.
              -Ronaldzie… - uśmiech spełzł z jej twarzy. - … Czy chciałeś powiedzieć… „szlamo”?

              Nie odpowiedział, tylko spojrzał na podłogę.

              -Nie wierzę… Ron… - ruszyła w stronę sypialni i trzasnęła za sobą drzwiami.

              -Hermiona! – pobiegł za nią, lecz zamknęła się na klucz.  – Kochanie!

              -ZOSTAW MNIE!! – krzyknęła. Niebieskooki zdziwił się. Przecież jego dziewczyna przeważnie była spokojna. Ostatnio była na niego wściekła kiedy, wrócił do niej i do Harry’ego po tym jak od nich odszedł po jego kłótni z szwagrem. Spróbował jeszcze raz pukając. – Skarbie… otwórz.

              Milczenie. Czarownica, która stała pod drzwiami skierowała swój wzrok w stronę wyjścia na taras. Podeszła.

              -Muszę iść się odświeżyć. – pomyślała. Wyszła i pobiegła do ślicznego parku. Po godzinie młodzieńcowi wpadło coś do głowy i walnął się w czoło.

              -Ale jestem głupi! Przecież jestem pełnoletnim czarodziejem! Jak mogłem o tym zapomnieć. – podszedł do drzwi sypialni, wyciągnął różdżkę i skierował ją na otwór kluczyka.  – Alohomora! – otworzyły się. Gdy wszedł do środka zszokował się. Hermiony nigdzie nie było. – Muszę ją poszukać!

                                                                                    

                                                                                    ~~ ~~ ~~

              W tym samym czasie dziewczyna doszła do celu. Usiadła na jednym z parkowych ławek i zaczęła płakać. Tak było przez około pięć minut, aż nagle… zaczął padać deszcz i zrobiło się zimno. Brązowooka się skuliła z zimna. Nagle usłyszała znajomy głos:

              -Hermiona!

              Spojrzała w kierunku dochodzącego głosu, to był… Draco! Biegł do niej truchtem, a kiedy dobiegł to powiedział ściągając płaszcz.

              -Zimno Ci. Masz. – nałożył jej na plecy jego ubranie. – Mogę się dosiąść?

              Kiwnęła głową i się troszkę odsunęła na bok, aby zrobić mu miejsce.

              -Dziękuję… Ale… Nie musisz mi dawać twojego płaszcza. Zmokniesz. – oznajmiła i chciała oddać własność Malfoy’a, ale ten na to:

              -No i co, że zmoknę? Mężczyźni mogą zmoknąć, ale żeby dziewczyna? Zostaw sobie, aż przestanie padać.

              Uśmiechnęła się z leciutkim chichotem, a młodzieniec tylko odwzajemnił uśmiech.

              -Mogę cię o coś zapytać? – odezwał się Draco po krótkiej chwili milczenia.

              -O co chodzi?

              -Dlaczego jesteś tutaj sama i czemu płakałaś?

              -Ja nie płakałam. – zaprzeczyła.

              -Ach przestań Hermiona… Przecież zawsze poznam, kiedy ktoś płacze, a ja u ciebie to poznałem.

              -No dobra… płakałam. Pokłóciłam się z narzeczonym… i poszłam bez jego wiedzy tutaj.

              -Z narzeczonym? – blondyn zdziwił się. – Jesteś zaręczona? Z kim?

              -A pomyśl! Z Ronem oczywiście! Oświadczył mi się dzisiaj rano, przed pracą. A co się tak zdziwiłeś? Że ktoś będzie chciał taką jak ja? Taką… szlamę?

              -Nie no, coś ty. A dlaczego nazwałaś sama siebie szlamą?

              -Zaskoczyłeś się? Przecież jestem z mugolskiej rodziny. Zapomniałeś?

              -Nie, nie zapomniałem, tylko… dzieci z mugolskiej rodziny niczym się nie różnią od dzieci czystej krwi, no, może… tylko statusem krwi, ale niczym więcej.

              -Czy ja dobrze słyszę? Czy Draco Malfoy właśnie powiedział, że szlamy niczym się nie różnią z pokoleniem czystej krwi? – zaskoczyła się Hermiona i spojrzała mu prosto w oczy.

              -Tak, dobrze słyszysz.

              -A to co było w szkole?

              -Wtedy to byłem pod kontrolą ojca. To on ciągle mi wmawiał, że mugolaki nie są warci studiowania magii. – rzekł. – Wtedy to nie była moja prawdziwa twarz. Wtedy zachowywałem się jak zwykły dupek. Zmieniłem się.

              Brązowowłosa poparła w myślach, to, że on NAPRAWDĘ się zmienił. Stał się milszy dla wszystkich. Stał się milszy DLA NIEJ.

              -A jak tam u Ciebie i Pansy?

              -Czemu pytasz? – zaskoczył się pytaniem.

              -Słyszałam, że jesteście razem… - stwierdziła niewinnym głosem.

              -Ach… nie układa nam już się… Chyba skończę ten związek. Szczerze… to mi już od jakiegoś czasu inna czarownica się podoba. A Pansy… Pansy chyba leci na Wiktora Kruma.

              -Wiktora Kruma? Tego co brał udział w Turnieju Trójmagicznym? Tego co mnie zaprosił na Bal Bożonarodzeniowy?

              -Tak, właśnie on. A masz z nim jakiś kontakt?

              -Nie, nie mam. Ostatnio widziałam go kiedy miałam siedemnaście lat. To było na weselu…

              -Aha… O… przestało padać…

              -Faktycznie… Proszę… Masz swój płaszcz. – ściągnęła i oddała Draco’nowi ubranie.

              -Odprowadzić cię? Przecież mieszkamy obok siebie…

              -Nie wiem… Ron jest bardzo zazdrosny…

              -Hermiona… no co ty… Przecież on nie uwierzy, żebyśmy coś ten tego…

              -Wiem… Jak chcesz to możesz.

              -No to chodź.

              Uśmiechnęli się. Razem poszli w stronę swoich mieszkań. Rozmawiali jak im się wiodło, a potem w połowie drogi coś Hermionie zaświtało w głowie. Zapytała:

              -Draco… Dlaczego ani razu podczas naszych dzisiejszych rozmów w parku nie nazwałeś mnie ani „szlama”, albo „Granger” ? Mówisz tylko „Hermiona”. Dlaczego? Przecież lubiłeś mnie przezywać.

              -No właśnie… - zaśmiał się. – Lubiłem. Mówiłem Ci już, że to było w czasach szkolnych, teraz się zmieniłem.

              -Aha… Wiesz… nawet to miłe… Nie przyzwyczaiłam się do tego.

              -To lepiej się przyzwyczaj.

              Jeszcze przez drogę pogadali, pożartowali, ale trochę później dotarli do celu.

              -No to… muszę wejść do środka… Na razie i dzięki za rozmowę. – oznajmiła.

              -Pa. Do jutra. Widzimy się w pracy. – odpowiedział i podał Hermionie rękę na pożegnanie. Uścisnęli sobie dłonie i wrócili do siebie.

===============================

Witam Was dzisiaj. Na blogu inaczej pokazuje godzinę, ale właśnie u mnie na zegarku jest 00:40 :D . Wiem, powinnam już spać, ale właśnie miałam taką wenę i ten pomysł na tą rozmowę w parku *.* . Szczerze to mi się ten rozdział osobiście za bardzo nie podoba :/ Nie wiem dlaczego. Może.... nie wiem :/ . No dobra. Podoba mi się ta scena w parku, nie wiem jak na to kurcze wpadłam : ) . Mam nadzieję, że się Wam spodobało i jutro spróbuję coś wymyślić na następny rozdział ;** Ja już uciekam do łóżka.
Pozdrawiam i do następnego razu ♥
PS. Zapraszam do komentowania rozdziału, no i jak by ktoś chciał ;) wyglądu bloga.