6 ~~ Ty go bronisz.

Czwórka przyjaciół przeaportowała się do domu Rona i Hermiony. Nie jest to przyjemna podróż, ale można się do niej przyzwyczaić. Kiedy tylko już bezpiecznie mogli się utrzymać na nogach, rudowłosy zaniósł swoją narzeczoną do salonu. Salon nie był ogromny. Ściany były w czerwono-złotym kolorze, który przypominał kolory godła Gryffindoru. W kącie stał piękny czarny fortepian. Z drugiego końca pokoju było wyjście na taras w ogrodzie. Dlaczego akurat dzisiaj, kiedy tak pięknie świeci słońce i jest przyjemnie ciepło, a Hermiona musiała dostać Cruciatusem? Dlaczego? Czy to było konieczne? Czy Draco naprawdę ponownie chciał ośmieszyć, bądź skrzywdzić Mionę? Czy to prawda, to co powiedział, że utracił kontrolę i niechcąco rzucił na nią jedno z zaklęć niewybaczalnych?

                Ron położył brązowowłosą na sofie, po czym zwrócił się do siostry i szwagra:

- Jak tylko zobaczę Malfoya, po prostu go zabiję! Jak mógł rzucić na moją narzeczoną Cruciatusem?!

- Ron, spokojnie… - powiedziała Ginny, kładąc swoją rękę na ramieniu swojego brata. – Ciesz się, że nie użył innego zaklęcia niewybaczalnego. Wiesz o jakiego mi chodzi, prawda?

- Imperiusa? – spytał Ronald.

- Nie Ron. Avada! Gdyby to rzucił, to… nie wyszłaby z tego. – stwierdził Harry.

                Rona zamurowało, ale i tak powiedział:

- Idę do niego! Idę go ZABIĆ!

-R… Ron. Z…zostań z…ze m-mną. N…nie i…idź. – odezwała się nagle Hermiona, a rudzielec, aż podskoczył słysząc jej głos. Chyba zapomniał, że ona tutaj jest.

-Ale… kochanie… on rzucił na ciebie Cruciatusem. – westchnął Ron klęcząc przy Hermi. 

-A…ale t…to nie b…było specja…jalnie. – odpowiedziała.

-Skąd niby o tym wiesz? A co by było gdyby rzucił na ciebie Avadę? I to co mówił… – zaczął naśladować głos Dracona -  „Ja nie wiem czemu to zrobiłem… utraciłem kontrolę!” – potem znów wrócił do swojego naturalnego głosu. – To nie jest możliwe…

-To j…jest moż…żliwe. N…nie raz mi s…się to przy…przytafiło. – oznajmiła Hermiona ciągle to podnosząc, to kłaść swoją głowę.

-Ty go bronisz. – rzekł podejrzliwie Ron. – Teraz to rozumiem… ! – zaczął kiwać głową.

-N…nie. M…mówię praw…wdę. Ile raz…zy mam mówić, ż…że mnie z nim n…nic nie ł…łączy! – wkurzyła się trochę dziewczyna podejrzeniami Ronalda.

-Dobrze… wierzę Ci. Przepraszam. Odpoczywaj. A zanieść Cię do sypialni? – zapytał.

Hermiona się lekko uśmiechnęła i westchnęła:

-M…możesz.

Ron ponownie wziął Mionę w ramiona i przeniósł ją do ich wspólnej sypialni, gdzie położył ją na łóżko. Chciał już wyjść, ale czarownica powiedziała:

-K…kochanie? P…przykryjesz m…mnie? Zim…mno mi.

Chłopaka trochę zdziwił ten fakt. Przecież było 26*C . Jak dziewczynie mogło być zimno? Ale i tak przykrył ją, po czym wyszedł zamykając za sobą drzwi. Poszedł do kuchni, gdzie siedzieli Harry i Ginny. Spytał ich:

-Wam też jest zimno?

Parsknęli śmiechem.

-Stary… przecież jest 26*C ! – śmiał się Harry.

-To dlaczego Hermiona mówi, że jest jej zimno? – powiedział wskazując kciukiem w stronę zamkniętych drzwi wiodących do sypialni.

-Tak jest po działaniu Cruciatusa. Mi też było bardzo zimno kiedy miałem 14 lat, ale myślałem, że to chodzi o to, że byłem w zimnym cmentarzu. No, ale… to jeden z skutków tego zaklęcia. Czytałem o tym.

-To ty czytasz książki? Myślałam, że z waszej trójki, tylko Hermi czyta książki. Ale Wy? – zachichotała ruda.

-Tak. Czytamy. – odpowiedział czarnowłosy, ale potem spojrzał na zegarek, który miał na nadgarstku. – Kurcze… musimy już iść. Mam nadzieję, że Hermiona jak najszybciej z tego wyjdzie. To może jeszcze potrwać jakieś… 5 minut, zanim dojdzie całkowicie do siebie. Lepiej, żeby jak najwięcej wspominała swoje najwspanialsze chwile swojego dotychczasowego życia. No to… na razie. Zdzwonimy się, ale pamiętaj…

-O czym mam pamiętać? – spytał.

-Żebyś nie wrzeszczał do słuchawki. – zaśmiał się.

-Harry! To było jak byliśmy w trzeciej klasie! Pierwszy raz korzystałem z tego mugolskiego telefonu! Już wiem co i jak.

Wszyscy się śmiali.

-Ginny. Musimy iść.

-Dobrze. – zwróciła się do Weasleya – Na razie Ron. – przytuliła go.

-Pa. – powiedział i kiedy wyszli, zamknął drzwi wejściowe.

                                                                              ~~ ~~ ~~

                W tym samym czasie Hermiona była sama w sypialni. Ciągle myślała raz o tym, raz o tamtym:
                -Draco... dlaczego mi to zrobiłeś? Czy naprawdę utraciłeś kontrolę? Myślałam, że się zmieniłeś. Już wierzyłam w twoją zmianę. Mówiłeś, że nie będziesz już mnie nazywał szalmą. A jednak... nazwałeś. Dlaczego? Uważałam, że byśmy mogli zacząć od nowa. Mam Ci teraz ufać, albo wierzyć?
              Tak ciągle myślała i myślała, aż nagle... ból odszedł. Czy... czy ona umarła? Nie. Oddychała. Po prostu tylko zasnęła.
                Była w ciemnym pokoju. Nikogo nie widziała. Miała na sobie swojąfioletowo-różową czapkę i czarny płacz. Nie wiedziała gdzie sięznajduje. Nagle usłyszała jakiś znajomy szept. Poznała ten głos. To byłgłos... Dracona Malfoya.
                 -Draco? To ty? - spytała w śnie.

                                                 
                    |=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|=|

Witajcie :D Co tam u Was ciekawego? Jak właśnie przeczytaliście, jest to rozdział w którym wydarzenia toczą się w domu Hermiony i Rona. Jak też widzicie rozdział jest podzielony na części Mogę zdradzić, że będzie 2-3 części. To zależy od wydarzeń. Jak na razie, to nie wiem kiedy będzie kolejny rozdział tym razem chodzi o część. Może jeszcze w tym tygodniu, ale nie wiem, bo teraz muszę się zająć ciągłym oglądaniem "Harry Potter i Książę Półkrwi" bo biorę udział w konkursie potterowskim, ale niestety... w języku angielskim ;/ . Głównie konkurs będzie z filmów, a tylko Księcia nie znam na pamięć całego. A w dodatku w tym tygodniu mam jeszcze trzy sprawdziany i dwie kartkówki.
Ok, ja uciekam.
PS. Ten rozdział mi się osobiście podoba :)
Zapraszam do komentowania.

Pozdrawiam, Ściskam i Całuję ;**
Ginny Potter