24 ~~ KŁAMIESZ !!

Rozdział dedykuję dla Finite, której życzę miłej wycieczki ^.^ . Także wszystkim 3-o gimnazjalistom.

********************************

[-Oczywiście. Chodź do mnie. – rozłożył ramiona, na co dziewczyna przytuliła się do niego.]

Następnego dnia narzeczeni poszli do pracy, aby spróbować skończyć wszystko przed rozpoczęciem przesłuchania. Wzięli wszystkie dokumenty od Mafaldy i podążyli do swojego biura. Od razu wzięli się za uzupełnianie. Nawet na siebie nie spojrzeli. Śpieszyli się.

O 10:20 skończyli już wszystko. Oddali papiery i ruszyli do wind, aby udać się do Departamentu Tajemnic na przesłuchanie. Weszli na korytarz departamentu. Nagle Hermi się zatrzymała. Była blada.

-Draco… A co jeżeli uznają cię za mordercę i nie uwierzą ani mi, ani tobie?

-Oj Miona… - powiedział, po czym przytulił ukochaną. – Wszystko będzie dobrze i nie denerwuj się już tak. Będzie wszystko dobrze. Zobaczysz. Chodź.

Złapał ją za rękę i poszli dalej. Weszli do okrągłej sali. Na około stały ławki. Na samym środku było jedno krzesło, które zajmowali zeznający przed sądem. Jak na razie byli sami. Draco, jako podejrzany, pierwszy musiał usiąść na środku. Spojrzał jeszcze raz na dziewczynę, która była coraz bardziej bledsza. Poczuł, że jej ręka zaczyna drżeć.

-Hej… - odezwał się i spojrzeli w sobie oczy. – Nie bój się. Wszystko będzie dobrze. – po tych słowach przytulił ją.

Kobieta usiadła w pierwszej ławce. Bała się, że jej chłopak zostanie oskarżony i zesłany do Azkabanu. Nagle pojawił się Lucjusz. Draco z trudem powstrzymał się od tego, aby go zaatakować. Kiedy nowo przybyły zauważył Mionę, zwrócił się do blondyna:

-Czemu ta szlama tutaj przyszła?

-Odczep się w końcu od mojej narzeczonej! – ryknął Dracon, podnosząc się z siedzenia. – Tak! Ona jest moją przyszłą żoną! Szlamą nie jest, bo należy do rodziny Potterów, a niedługo stworzymy własną rodzinę!

-W ogóle nie masz pojęcia, co to jest rodzina. – wycedził.

-A ty niby wiesz?! – podniósł głos.

-Tak! A teraz zabierz ją stąd! Bo inaczej…

-Bo co? – wtrącił się. – Zabijesz ją i mnie tak jak to zrobiłeś z matką?!

Malfoy milczał. Zamurowało go.

-Synu… odpuść. – stwierdził.

-Jaki synu?! Nie jesteś moim ojcem i tak naprawdę nigdy nim nie byłeś!

-Jak śmiesz tak do mnie mówić?! – ryknął. Wyglądało na to, że zaraz rozpocznie się między nimi walka.

-NIE! – krzyknęła. – DRACO! OBIECAŁEŚ MI COŚ! NIE PAMIĘTASZ?!

Blondyn spojrzał na szatynkę. Była wystraszona. Przypomniał sobie.

-Co takiego? - ciągle tulił dziewczynę, a ona także go uściskała.

-Nie próbuj się mścić na swoim ojcu. To i tak niczego już nie zmieni. Obiecaj.

Przez chwilę nic nie odpowiedział, ale po chwili mruknął:

-Obiecuję.

Właśnie… obiecał jej to. Tak bardzo chciał się zemścić, lecz nie chciał złamać obietnicy.

-Siadaj już! – powiedział szarooki do Lucjusza, a w jego głosie było słychać złość. Potem podszedł do Hermiony, aby ją uspokoić, po czym ponownie zajął miejsce na środku. Po chwili wszystkie ławki były pełne. Przed Draconem, tam gdzie było miejsce dla osoby, która prowadzi rozprawę, usiadła pani Minister – Elane Turexina. Naokoło niej siedzieli wszyscy ci, którzy byli na wysokich stanowiskach, w tym pani Mafalda. Przybyli także wszyscy z Wizengamotu. Zaczęła:

-Rozpoczynam rozprawę dnia 16 kwietnia bieżącego roku na temat śmierci pani Narcyzy Malfoy, która została zamordowana dnia 28 sierpnia 2000 roku. Podejrzanymi są pan Dracon Malfoy, oraz pan Lucjusz Malfoy. Jako świadek wstawiła się tutaj panna Hermiona Potter. Przesłuchanie poprowadzi Elane Turexina; minister magii.

Chwyciła młotek, po czym zastukała nim o stół, na znak, że przesłuchanie oficjalnie się rozpoczęło.

-Pan Dracon Lucjusz Malfoy, zamieszkały przy ulicy Lońdyńskiej 27 w Londynie. Tak? – zapytała Elane podejrzanego.

-Tak. – odpowiedział.

-Czy wie pan o co jest oskarżony?

-Tak, lecz ja tego nie zrobiłem. Jestem niewinny. – stwierdził młodzieniec.

-Jak do tego doszło?

-To było tak… moja była dziewczyna zostawiła mnie i się wyprowadziła. Po jakimś czasie przyszli do mnie rodzice. Dowiedzieli się, że zadaję się z Hermioną. Lucjusz się mnie wyrzekł i chciał się mnie pozbyć, bo niby przynoszę hańbę czarodziejom czystej krwi. Na pewno pani się domyśla jak chciał to zrobić. Matka zaczęła na niego krzyczeć. Nie mogła uwierzyć w to, że się mnie wyrzekł i chce zabić. Kazał jej wyjść z salonu, gdzie wtedy się znajdowaliśmy. Wyszła. Gdy wypowiedział zaklęcie, usłyszałem krzyk. Ktoś wołał „Nie!” . Kiedy zielone światło znikło zobaczyłem ją martwą. – urwał, aby powstrzymać się od płaczu. Przypomniało mu się wszystko. Sceny z martwą matką ponownie stanęły mu przed oczami. – Przepraszam… Potem on uciekł jak zwykły tchórz. Nawet się nie zajął jej pogrzebem. Na szczęście Miona mnie wspierała.

-Dobrze… może pan usiąść obok panny Potter. A teraz poproszę pana Lucjusza Malfoya.

Draco usiadł obok szatynki i złapał ją za rękę, po czym zaczął ją gładzić. Chciała się do niego przytulić, ale wiedziała, iż nie może. Nie teraz. Na środku miejsce zajął Lucjusz.

-Nie chcę zeznawać. – powiedział.

-Musi pan zeznawać. – stwierdziła. – Pan Lucjusz Malfoy, zamieszkały w Malfoy Manior?

-Tak.

-Jak doszło do śmierci pańskiej żony?

-No… przyszedłem z Narcyzą do Dracona… trochę się pokłóciliśmy… ale to nic ważnego. Jeszcze nigdy nie wyrzekłem się mojego własnego syna. To jakiś absurd.

-KŁAMIESZ!! – krzyknęła brązowooka wstając z miejsca, jednak blondyn złapał ją za ramię i zrobił taki ruch, aby usiadła.

-Panno Potter! Proszę o spokój! – skarciła ją Elane i potem znów zwróciła się do przesłuchanego. – Czyli mówi pan, że nie wyrzekł się pan syna. To… jak to było?

-On się na nas wściekł i nie chciał nas już widzieć. My nie chcieliśmy wyjść, groził nam, że nas zabije, wyciągając różdżkę. Jednak nie ruszyliśmy się z miejsca. No i się tak mocno wściekł, że rzucił Avadę w Cyzię, a mi na szczęście udało się uciec.

-ZNOWU PAN KŁAMIE! NIE WIE PAN, CO TO RODZINA! NIE WIE PAN JAK TO JEST MIEĆ KOGOŚ BLISKIEGO! NIE WIE PAN JAK TO JEST, KIEDY MA SIĘ PRZY SOBIE OSOBĘ KTÓRĄ SIĘ KOCHA-! – Hermiona ponownie zaczęła krzyczeć. Im więcej słów wypowiedziała, tym szybciej szła w stronę starszego Malfoya. Już powoli wyciągała różdżkę, lecz nagle… ktoś ją przytrzymał. Był to Draco. Zaciągnął ją ponownie na miejsce.

-Panno Potter! To jest moje ostatnie ostrzeżenie! – zawołała oburzona ministerka. – Proszę się uspokoić i nie przeszkadzać. Za chwilę będzie pani zeznawała.

-Hej. Nie unoś się tak. Proszę. Powiesz im to za chwilę, ale bez krzyków. Dobrze? – szepnął jej do ucha. Pokiwała głową. Jeszcze wiele razy Lucjusz się sprzeciwiał, że zabił panią Malfoy. Po jednak jakieś chwili pani Turexina powiedziała:

-Proszę pani Hermiono. – na te słowa szatynka szybko wstała i usiadła na krześle. – Panna Hermiona Lily Potter, zamieszkała przy ulicy Lońdyńskiej 27 w Londynie?

-Tak.

-Jest pani może jakoś związana z którymś z oskarżonymi? Jakiś związek, rodzina?

-Jestem narzeczoną Dracona. Jednak chcę zeznawać.

-To co się wydarzyło tego dnia?

-Szczerze, to ja nie byłam przy tej tragedii, bo… - urwała, ponieważ prawie powiedziała o tym, że Draco rzucił na nią Crucio, jednak tutaj musiała z czymś skłamać. - …źle się czułam. Wtedy mnie bolała głowa… mój były narzeczony i ja rozmawialiśmy, aż nagle usłyszeliśmy krzyki. Dochodziły z domu Dracona. Poszliśmy razem do niego, lecz kazał nam się wynosić. W jego głosie było słychać zdruzgotanie i szok. Mój były oczywiście sobie poszedł, jednak ja postanowiłam wejść i zobaczyć co się stało. Weszłam do salonu i widziałam go klęczącego i przytulającego martwe ciało swojej matki. Ciągle płakał. Nie umiałam go uspokoić… Jestem pewna, że to Lucjusz zabił panią Malfoy. Przecież Draco nie zrobiłby tego, skoro był cały roztrzęsiony.

-Czyli pani nie wie, co dokładnie się wydarzyło. Skąd ta pewność, że to na pewno pan Lucjusz?

-Zanim usłyszałam krzyki, słyszałam takie słowa jak „Muszę to zrobić”. Na pewno Draco tego nie powiedział, bo poznałabym jego głos.

-No dobrze… proszę wróć na miejsce. – po tych słowach, Miona zajęła miejsce obok blondyna.

-Ale… proszę pani. Ona przecież opowiedziała same kłamstwa. – wycedził pan Malfoy. – To jakieś bzdury.

-Proszę o spokój. – westchnęła wykończona Elane i zwróciła się do swoich towarzyszy, którzy ją otaczali. – Kto jest za skazaniem pana Lucjusza Malfoya?

Wszyscy spojrzeli po sobie, ale nikt się nie ruszył.

-Kto jest za skazaniem pana Dracona Malfoya?

Ludzie ponownie na siebie spojrzeli, po czym powoli zaczęli podnosić ręce. Zmartwiona Elane musiała stwierdzić:

-Niestety, panie Draco… przegłosowane. Trafia pan do Azkabanu. – już chciała stuknąć młotkiem, lecz zanim to zrobiła, do sali wbiegła… Sofie.

-A pani kim jest? – spytała, odkładając młotek na stół. Hermionie ciągle huczały w głowie słowa „Trafia pan do Azkabanu”

-Ona jest naszym ostatnim ratunkiem… - pomyślała Miona, mając łzy w oczach.

-Jestem Sofie Malfoy. Lucjusz Malfoy jest moim ojcem, a Draco Malfoy moim przyrodnim bratem. Mogłabym zeznawać?

Pan Malfoy zrobił wielkie oczy. Gdy tylko ją zobaczył od razu zrozumiał, że przez nią może mieć większe kłopoty.

-Możesz. Wiesz o co tutaj chodzi?

-Tak. Wtedy wszystko widziałam.

-Proszę, usiądź i powiedz to, co wiesz.

Blondynka usiadła i zaczęła:

-Szłam wtedy na spacer. Była świetna pogoda. Nagle usłyszałam jakieś krzyki dochodzące z jednego domu. Podeszłam i okazało się, że to dom Dracona Malfoya. Zajrzałam przez okno salonu i wszystko widziałam. Jego, Lucjusza i panią Narcyzę. Kłócili się o jakąś dziewczynę, chyba chodziło o Hermionę. Słyszałam jak ojciec się wyrzekał własnego syna. Pani Malfoy nie umiała w to uwierzyć i nastąpiła kolejna kłótnia między nimi. Kazał jej wyjść, co uczyniła z wielką niechęcią. Jednak potem wypowiedział zaklęcie uśmiercające, po czym na podłodze leżała martwa. Uciekł, pozostawiając Draco samego. Później zobaczyłam Hermionę, która weszła do pomieszczenia. Poszłam dalej.

-Ty też kłamiesz! – krzyknął Lucjusz.

-Nie kłamię! – zwróciła się do niego. – Mam to nagrane!

-Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała pani Turexina.

-Nagrywałam to wydarzenie na komórce, myśląc, że może się przydać.

-A masz jeszcze to nagranie?

-Oczywiście. – wyciągnęła z torebki swoją komórkę, aby dać ją kobiecie. Elane wyciągnęła swoją różdżkę i wypowiedziała jakieś zaklęcie. Na ścianie ukazał się ekran, na którym było widać nagranie. Zaczęło się:

-Synu... czy to prawda? - zapytała Narcyza.

-Ale co ma być prawdą? - spojrzał raz na matkę, raz na ojca. O co im chodzi?

-To, że... zadajesz się z tą SZLAMĄ! - rzekł Lucjusz coraz bardziej podnosząc głos i bardziej wyrażał swój wyraz wściekłości. - Przecież Parkinson była znakomita. A ty wolisz się zadawać z tą Granger?

Draco nic nie odpowiedział. Niestety, Malfoy nie skończył jeszcze swojej przemowy:

-Przecież wiesz, że Pansy byłaby twoją najlepszą żoną, jaką by kiedykolwiek byś spotkał. A ty się ciągle zadajesz z szlamami? Ja ciebie synu nie poznaję. Czy tak z matką cię wychowaliśmy? Jak głupiego czarodzieja?!

-Lucjusz! To nasz syn! Jak możesz tak do niego mówić! - odezwała się matka

-Gdyby to byłby mój syn, to by się nie zadawał z takimi czarodziejami, którzy przynoszą nam, nam czarodziejom czystej krwi, wielkiej hańby! - potem zwrócił się bezpośrednio do Dracona. - Nie jesteś już moim synem.

-LUCJUSZ!! Jak mogłeś coś takiego powiedzieć? Jeżeli się go wyrzekłeś to i wyrzekasz się mnie! - kobieta straciła nad sobą równowagę. - Myślisz, że trzeba tak postępować? NIE! NIE MOŻNA tak postępować!

-Narcyza! Nie mieszaj się do tego! To nie jest twoja sprawa!

-Jak nie jest? To przecież mój syn. I twój też!

-Ile razy mam mówić, że nie mam już syna. - wybuchnął Lucjusz. - A teraz pozwól mi coś załatwić. Odsuń się, albo wracaj do Dworu.

-Nigdzie się stąd nie ruszam! Nie wygonisz mnie stąd!

-No dobrze. Ale nie próbuj mnie powstrzymywać! Odsuń się!

Czarownica się odsunęła i usiadła na sofie w salonie trzymając się za czoło.

-Słuchaj! Muszę to zrobić! To już koniec. - powiedział chłodno Lucjusz.

-No przecież i tak już się mnie wyrzekłeś. Więc jest to już koniec. - odpowiedział młody.

-Nie o to chodzi. Muszę ciebie załatwić, bo nie toleruję czegoś takiego jak to, że ktoś przynosi hańbę wśród normalnych czarodzieji! - zaczął powoli wyciągać swoją różdżkę i skierowywać ją w stronę blondyna. - Muszę to zrobić. - zadrżała mu ręka.

-Czy... czy ty chcesz mnie... zabić?

Narcyza szybko przybiegła do chłopaków. Potem zwróciła się do męża.

-Czy ty naprawdę chcesz to zrobić? Przecież my go kochamy!

-Ja go już nie kocham. Mnie też nikt nie kochał. - zaczęły mu się zbierać łzy.

-Mężu... nie rób tego. Błagam!

-Muszę. - odepchnął kobietę i nadal trzymał skierowaną różdżkę. - Żegnaj chłopcze... Avada Kedavra!

Z końca różdżki zapłonęło zielone światło. Ktoś głośno krzyknął "NIE!". Światło znikło, lecz... Draco stał na nogach. Cały i zdrowy. Nie on był martwy. Na podłodze leżało martwe ciało Narcyzy.

-Widzi pani. To Lucjusz za tym stoi. On ją zabił, a nie Draco. Mogłabym odzyskać mój telefon? – zapytała Sofie.

-Oczywiście. – powiedziała ministerka i oddała urządzenie. Ponownie zwróciła się do rzędów. – Kto jest za oskarżeniem Lucjusza i za uniewinnieniem Dracona?

Ponownie wszyscy przesłali sobie znaczące spojrzenia. Wszyscy podnieśli ręce.

-Draco Malfoy zostaje wyczyszczony ze wszystkich zarzutów, zaś Lucjusz Malfoy zostaje zesłany do Azkabanu na 10 lat.

-Jeszcze nas szantażował, że zrobi krzywdę naszym rodzinom, jeżeli nie skażemy pana Dracona. – zawołał jeden członek Wizengamotu.

-No to do końca swojego życia. Teraz uważajcie. Dementorzy osobiście zaprowadzą go do więzienia.

Z góry nadlecieli dementorzy. Jednak skazaniec krzyknął:

-Ze mną nie jest tak łatwo! Nigdzie mnie już nie znajdziecie! – zniknął.

Strażnicy Azkabanu poczuli się zawiedzeni, więc ruszyli w kierunku świadków. Zaczęli uciekać. Sofie na początku, zaś narzeczeni, trzymający się za ręce, biegli za blondynką. Tuż przed windami Miona zawołała:

-EXPECTO PATRONUM!!

Z jej różdżki wystrzelił patronus, którym była wydra. Nie dała rady. Powiedziała szybko:

-Draco! Szybko pomyśl o jakimś szczęśliwym wspomnieniu i wypowiedz „Expecto Patronum”! Ale musisz się skupić, bo inaczej nic z tego nie wyjdzie.

Szybko poszukał w sobie jakiegoś wspomnienia. Wykrzyknął:

-Expecto Patronum!

Pojawiła się lekka mgiełka, lecz to nie był patronus. Postanowił się bardziej skupić na wspomnieniu. Spróbował jeszcze raz:

-EXPECTO PATRONUM!!

Z jego różdżki wyłonił się patronus. Może nie idealny, lecz dzięki pomocy Hermiony udało im się przepędzić dementorów. Ku zdumieniu wszystkich, okazało się, że patronusem Dracona była… wydra.

 

Heloł wszystkim! :D

Notka... dłuższa. Mi to osobiście pasuje :)
Mam świetną wiadomość!
Dzisiaj przyszedł mi do głowy jeden pomysł na te opowiadanie. Myślę, że przez ten właśnie pomysł opowiadanie... będzie... dłuższe :D
Nie mam pomysłu do mojej własnooceny... zbyt późna godzina (23:50).
Powiem krótko: Mi się bardzo podoba ^^
Pozdrawiam .

PS Ten obrazek, który był na ostatnim rozdziale, to nie ja go rysowałam, ale za to, rysuję go jeszcze. Postaram się pod jakimś rozdzialikiem dodać ten mój rysunek ;)

PPS Troszkę się zasmuciłam, kiedy czytałam komentarze pod ostatnim rozdziałem. Nikt nie wspomniał o Lunce :'( . No foch normalnie na Was! Nie no... żartuję. Nie umiem się fochać ;** . 
Według mnie przybycie Luny, było dość ważne, iż ona przyniosła nagranie, dzięki któremu Mionka dowiedziała się o tym, że jednak Draco nic nie robił z Pansy.
OK... czekam razem z Wami na next (xD) . To do... napisania <33 ! I Love You Readers !