Królewska decyzja - część 2

  Zegar wybił osiemnastą. Księżna Królewna była już gotowa. Suknia, białe buty na szpilkach, lekki makijaż i świetna fryzura. Podczas przygotowań jeden ze sług poinformował brązowowłosą o tym, że Fleur przybędzie o dwudziestej, iż dopiero o tej godzinie będzie mogła. Mionie to odpowiadało. Sophie przekonywała ją, że jej przyszły mąż jest bardzo przystojny. Znów przybyła myśl o tej wstrętnej fretce. Szczerze… to brązowooka nie mogła się doczekać tej kolacji, iż się dowie, kto ma być jej drugą połówką. Jednak czy ona go obdarzy miłością, czy będzie to „wymuszone” małżeństwo? Tego nie wiedziała.

  -Gotowa na spotkanie? – spytała służąca nim wyszły z komnaty.

  -Tak. Jak na prawdziwą Gryfonkę przystało będę odważna mimo wszystkich niebezpieczeństw, czy coś w tym stylu.

  -A myślałam, że byłaś Krukonką.

  -Nie. Gryfonką. Cieszę się nawet z tego. Dobra… już czas.

  Wyszły z pomieszczenia, po czym zmierzyły schodami na dół, gdzie miała być kolacja. Tym razem stanęły przed srebrnymi drzwiami.

  -Trzymam kciuki Hermiono. – rzekła Sophie.

  Szatynka posłała jej lekki uśmiech. Wzięła głęboki oddech i weszła do środka. Pomieszczenie było ogromne. Na ścianach górował złoty kolor. W niektórych momentach umiała znaleźć odrobinki czerwieni, srebrna i zieleni. Pomyślała o Slytherinie i Gryffindorze. Takie kolory były w tych domach. Na końcu był wielki kominek zbudowany z błyszczących kamieni. Akurat płonął w nim ogień. Na samym środku Sali stał długi stół o ciemnobrązowej barwie.

  -Och… już jesteś. – usłyszała głos Izabelli. – Ojciec jest z rodzicami twojego narzeczonego, jak i z narzeczonym. Za chwilę powinni przyjść.

  -A już myślałam, że dostanę opieprz od niego za spóźnienie…

  -Siadaj. – westchnęła.

  Miona podeszła do stołu i zajęła miejsce obok królowej. Nie czekały długo, aż drzwi ponownie się otworzyły. Stanął w nich Fred z… Lucjuszem i Narcyzą Malfoy! Jednak nie tylko oni… Dziewczynie zszedł uśmiech z twarzy. Wstała z krzesła i zawołała:

  -MALFOY?!

  -Granger?

 Obaj na siebie patrzyli.

  -To… to wy już się znacie? – spytał niespodziewanie brunet.

  -Tak. Chodziliśmy do tej samej klasy w Hogwarcie i byliśmy wrogami…

  -Cóż… przeciwieństwa się przyciągają. – gdy nikt nic już nie mówił, dodał. - Siadajcie. – król zaprosił gestem dłoni, aby goście usiedli, co uczynili. Ojciec usiadł po drugiej stronie córki. Naprzeciw niego siedział pan Malfoy, naprzeciwko matki – Narcyza. Najgorzej miała Herma. Przed nią siedział Draco. Draco Malfoy. Właśnie ten, który jej dokuczał w szkole. Ten, który jest tym podłym i obrzydłym arystokratą. Na stole z nikąd pojawiły się różne potrawy. Przypomniała jej się uczta powitalna, która zawsze była gdy wracali do tego magicznego świata… Wzięła sobie sałatkę. Do szklanki nalała soku dyniowego. Gdy tak jadła ten przysmak była myślami gdzie indziej. Oczywiście myślała o osobie, która siedziała naprzeciw niej. Z zamyśleń oderwała ją królowa, która się jej spytała:

  -Prawda Hermiono?

  -Och… przepraszam. Nie słuchałam. O co chodzi?

  -Mówimy o tym, jakie dobre mieliście relacje w szkole. Ty i panicz Malfoy. – odparł król. Dziewiętnastolatka chciała wstać i odejść od tego towarzystwa, za takie stwierdzenie. Zauważyła lekki, chytry uśmieszek na twarzy Lucjusza, dlatego nie chciała mu dać żadnej satysfakcji, więc rzekła:

  -Tak. Ja i Malfoy mieliśmy wspaniałe relacje. Jak tylko się spotkaliśmy to nie umieliśmy przestać ze sobą przebywać i trudno nam było się rozstać. – ukazała teraz swój mały, kpiący uśmiech.

  -To będzie o wiele łatwiej! – zawołał uradowany władca. – Czyli Lucjuszu… ślub dokładnie za miesiąc? 19 września?

  Hermiona zakrztusiła się trunkiem, który właśnie piła. Miała wziąć ślub z tą durną fretką, gdy ona będzie miała swoje urodziny?

  -Przepraszam… - wykrztusiła. – Czy ja się przesłyszałam?

  -Związku z czym? – spytała Izabelle.

  -A z tym, że mam wyjść za Malfoya w dniu moich dwudziestych urodzin.

  -Tak. To będzie najpiękniejszy prezent jaki kiedykolwiek otrzymasz.

  Kobieta zacisnęła mocno pięść. Miała ochotę wstać z siedzenia i rąbnąć króla prosto w twarz, jednak tego nie zrobiła, iż może mieć większe kłopoty. A ona ma już duży kłopot, który właśnie się jej przygląda swoimi szarymi tęczówkami. Z kipiącej w niej złości zdołała tylko wydusić:

  -Na pewno ojcze. – na słowo „ojcze” stawiła dość duży nacisk.

  Minęło kilka minut. Draco nadal ukradkiem spoglądał na Mionę, co ona także robiła. Wspomniały jej się wszystkie te jego wyzwiska, groźby zwrócone w jej stronę. Obiecała sobie, że już nigdy nie wyleje przez niego łez. Zbyt dużo już ich wypuściła w swoją poduszkę, gdy jeszcze uczęszczała do szkoły. Jego słowa bardzo ją bolały, a teraz… teraz ma być jej mężem. Nagle usłyszała, jak jej ojciec woła Sophie, aby zaprowadziła ją z Malfoyem do komnaty Hermiony. Brązowowłosa wstała z siedzenia i powiedziała do blondyna dość cicho, ale stanowczo:

  -Chodź Malfoy!

  Ten także wstał i razem podążyli za blondynką, która poprowadziła ich w stronę pokoju księżnej królewny. Zielonooka zostawiła ich samych w komnacie. Nie odzywali się.

  -Siadaj! – burknęła.

  Ku jej zdumieniu zrobił to, co mu kazała. Usiadł na czerwonej sofie. Ona jednak tego nie zrobiła. Stała przed nim z skrzyżowanymi rękami na piersiach. Ten na nią patrzył. Nastało znów milczenie. W głowie dziewczyny huczało od pytań, które by chciała spytać tego arystokraty. Tylko… od którego zacząć?

  -Słuchaj. Dlaczego nie odzywałeś się na kolacji? Nie irytowało cię to, że myślą, iż mieliśmy wspaniale relacje między sobą?

  Nic nie odpowiedział. Spuścił jedynie wzrok.

  -Zapytałam się czegoś i oczekuję odpowiedzi.

  Milczenie. Hermiona nie wytrzymała.

  -MALFOY TY GŁUPIA FRETKO! ODPOWIADAJ JAK SIĘ CZŁOWIEK GRZECZNIE PYTA!

  -Och… nie unoś się już tak. – odparł, po czym znów skierował wzrok w jej stronę.

  -To odpowiedz.

  -Tak. Irytowało mnie to…

  -To dlaczego nic się nie odzywałeś?

  -Nie przerywaj człowiekowi. Ojciec tylko chce mnie z tobą swatać, bo myśli tylko o pieniądzach. Gdybym cię poślubił, to bym należał do królewskiej rodziny, co wiąże się także z tym, że on też będzie. On zrobi wszystko, aby mieć więcej kasy. Tylko to się dla niego liczy po upadku Voldemorta.

  Podeszła do okna i patrzyła na fontannę. Draco ciągle ją obserwował. Stojąc do niego plecami powiedziała:

  -Malfoy… Ile masz lat?

  -Dziewiętnaście. Przecież wiesz.

  -Jesteś od dwóch lat dorosłym mężczyzną. Tak. Nazwałam cię mężczyzną. Jak możesz dać sobą manipulować? Dasz mu się wtrącać w twoje szczęście?

  -Nie. Przecież nawet tak nie jest…

  -Jak nie jest? Kretynie! On po prostu decyduje za ciebie!

  -Może masz rację…

  -Może? Na pewno mam rację! – mówiąc to, odwróciła się gwałtownie w jego stronę. Po chwili postanowiła zadać kolejne pytanie. – Dlaczego akurat ja mam zostać twoją żoną? Przecież mogłeś wziąć księżną królewnę Hiszpanii, Anglii… czemu ja?

  -Ojciec dał mi wybrać.

  Zatkało ją. Czy właśnie z tych czterech słów wynikało, że on JĄ wybrał?

  -Czyli… ty mnie wybrałeś? Przecież… wiesz jakie mieliśmy relacje w szkole.

  Nic nie odpowiadał.

  -Proszę Cię… wyjdź z tego pokoju. Chcę zostać sama.

  Wstał z siedzenia. Ona ciągle się na niego patrzyła. Położył swoją dłoń na klamce od wyjścia i mruknął patrząc w drzwi:

  -Dobranoc, Hermiono.

  -Przepraszam. Co powiedziałeś? – spytała zdezorientowana. Odwrócił się w jej stronę, nadal mając położoną dłoń na klamce.

  -Dobranoc, Hermiono. – powtórzył, po czym wyszedł.

  Dziewczyna ciągle gapiła się na miejsce, gdzie dopiero co stał blondyn. Potem usiadła na siedzeniu. Zastanawiała się, dlaczego akurat wybrał ją za żonę. Jeszcze zwrócił się do niej po imieniu. A może on po prostu… „Nie…” pomyślała. „To nie może być prawda. Przecież to Draco Malfoy. Zwykła tchórzliwa fretka bez serca. On nie potrafi kochać, a co dopiero mnie?” Siedziała w ciszy. Ciągle myślała o tej króciutkiej rozmowie między nią, a nim. Przypomniała sobie, że miała napisać do przyjaciół. Wstała z miejsca i podeszła do biurka, na której leżały pergaminy, atramenty oraz pióra. Usiadła przed meblem, wzięła do ręki pióro, które potem zamoczyła i zaczęła skrobać:

„Drodzy Harry i Ronie, Droga Ginny!

Nie uwierzycie… Jestem w Paryżu, w pałacu. Okazało się, że jestem księżną królewną. Arystokratką czystej krwi. Błagam… przyjedźcie jutro tutaj. Fleur chyba jutro tutaj będzie. Jeszcze się z nią umówiłam na rozmowę. Napiszcie mi oddzielne listy i wyślijcie za jednym razem Gryfonicą.

Czekam na Wasze odpowiedzi.

Buziaki

Hermiona”

  Schowała pergamin do jednej z kopert, podeszła do klatki z sową, której dała list. Zwierzak usiadł jej na ramieniu. Miona podeszła do okna, otworzyła go. Nim pupil odleciał mruknęła:

  -Leć ostrożnie. Ten list jest do Harry’ego, Rona oraz Ginn. Czekam na ich odpowiedź.

  Gryfonica odleciała.