50.1 ~~ Avada Kedavra!

„Nawet najbardziej sarkastyczny człowiek,

może mocno przeżywać utratę bliskiej osoby…”

Rozdział 50.1

Avada Kedavra!

                -Szybko! Trzeba się ukryć! – zawołał Draco. Hermiona spanikowała. Może już przeżyli jedną bitwę, jednakże to i tak jest pełno emocji… Nie wiadomo kto przeżyje, a kto może zginąć.

                -A dzieciaki? – spytała biegnąc obok małżonka, który trzymał ją za nadgarstek.

                -Na pewno poszły z Hagridem! Ty też powinnaś pójść!

                -Nie! Nie odejdę bez walki!

                -Kobieto! – przystanął. – Masz małą córkę, która jest teraz u twoich zastępczych rodziców. Wiem, że ma opiekę, ale ona potrzebuje matki! Ciebie!

                -O cholera… - szepnęła. Patrzyła teraz przez okno na błonia, gdzie widziała jakieś trzy postacie. Spostrzegła blond czuprynę i brązowe włosy, które lekko świeciły w świetle księżyca. – DRACO! – krzyknęła. – Jean tutaj jest!

                -CO?! – podbiegł do okna i wyjrzał przez nie. – Jak zwykle nie posłuchali!

                -Jen wróciła… - mruknęła, patrząc w oczy blondynowi. – Przecież Narcyza powiedziała, że tylko ona może pokonać Sam-Wiesz-Kogo!

                -Trzeba do nich dojść! Chodź! – rozkazał i wybiegli na zewnątrz. Nie umieli znaleźć dzieci.

***

                -Wujku! – usłyszał czyjś głos. Odwrócił się i spostrzegł biegnącą ku niemu chrześnicę.

                -Jean! – zawołał. – Gdzie byłaś? Wszyscy cię szukali!

                -To długa historia. – odparła, kiedy do niego doszła. – Umiesz nadal język wężów?

                -Tylko jedno słowo. Od ostatniej bitwy nie jestem już wężousty. A o co chodzi? – spytał Potter.

                -Muszę wejść do Komnaty Tajemnic! Muszę zniszczyć tiarę. – mówiąc to, pokazała mu z tiarę przydziału, po czym znów ją ukryła, by nikt nie widział.

                -Musimy to zrobić, nim on cię dorwie! Harry! – zawołał w stronę blondyna. – Idź z Alexanem do Hagrida! Jeszcze nie opuścili Hogsmeade!

                -Nie odejdziemy bez walki! – powiedzieli jednocześnie przyjaciele.

                -Wy zawsze postawiacie na swoim… Dobra… Tylko żeby wasi rodzice was nie znaleźli.

                -Trzymaj się Jen! – szepnął Puchon. Rozdzielili się. Chłopcy poszli gdzieś w stronie mostu, zaś brunet i szatynka w głąb zamczyska.

                -O cholera! Wkroczyli! Śmierciożercy przekroczyli mury! – zawołał zielonooki.

-*-

Perspektywa Izabelli

-Izabelle!

Cholera! Poznałam głos, jednakże miałam nadzieję, iż to nie ta osoba, o której myślę. Odwróciłam się powoli. Doznałam szoku. To mama.

-Co się stało, mamuś? – spytałam grzecznie.

-Natychmiast idź do Hagrida! – rozkazała.

-Nie!

                -Iza!

                -Nie zostawię tutaj rodziny i przyjaciół!

                -Słuchałaś w ogóle przemowy dyrektorki?!

                -Słuchałam! Wiem, że chodzi o bezpieczeństwo, ale nie zostawię ciebie i tatę tutaj! Boję się o was!

                -A my o ciebie! Nie kłóć się ze mną, bo i tak nie wygrasz!

                -Nie mam zamiaru opuszczać szkoły! Dlaczego mi nie ufasz?

                -Ja ci ufam, tylko się o ciebie martwię!

                -Dlaczego? Przecież znam zaklęcia!

                -Ale nie wystarczającą ilość! – warknęła. Mimo że była bardzo stanowcza, mogłam spostrzec w jej tęczówkach czułość, troskę oraz zmartwienie. Nie wiedziałam jak ją przekonać. Otwierała już usta, jednak ktoś zakapturzony wybiegł na polanę i wymierzył w nas różdżką. Widziałam, że chce już wypowiadać jakieś zaklęcie, więc nim mama zdążyła zareagować, wyciągnęłam swoją magiczną broń i ugodziłam go zaklęciem, po czym padł na ziemi.

                -Skąd znasz te zaklęcie? Przecież takiego nie uczymy w Hogwarcie. – spytała zdezorientowana.

                -Od czego są książki?

-Ale to z działu Ksiąg Zakazanych! Od kogo dostałaś pozwolenie?

-Jean mi załatwiła. Jej mama napisała.

-Ale… Nie mam już siły. Oszaleć można!

-Gdzie jest tata? – zmieniłam temat.

                -Na pewno gdzieś w środku. Iza… proszę cię... Znajdź się w Londynie, razem z resztą.

                -Wiesz, że tego nie zrobię.

-*-

Perspektywa trzecioosobowa

                -Chodź Jean! Za tym wejściem jest Komnata.

                Harry wskazał różdżką w stronę okrągłego, metalowego przejścia, które miało dodane kilka węży. Potter stanął przeciw i przymknął oczy. Musiał sobie przypomnieć, jak to brzmiało. Jen patrzyła to na wujka, to na wejście. Mężczyzna uniósł powieki i coś syknął. Po chwili było słychać jakiś dźwięk otwieranego zamka. Wejście otworzyło się. Dziewczyna wyprzedziła krewnego, jednak szybko złapał ją za ramię.

                -Uważaj, jest ślisko. Masz nadal Tiarę?

                -Tak. – kiedy odpowiedziała, brunet minął ją i złapał za jej rękę.

                -Ostrożnie. – mruknął. Przeszła przez przejście.

                -Lumos Maxima. – szepnął. Zrobiło się jasno. Im oczom ukazała się długa ścieżka, która po bokach miała głowy węży. Na samym końcu była wielka budowa, jakieś twarzy mężczyzny. Z opowieści Harry’ego, była to twarz Salazara Slytherina. Obok tego, były jakieś szczątki ogromnego potwora.

                -Tu jest ten bazyliszek… - mruknęła. Podeszła do szkieletu i mocno pociągnęła za kieł. Wróciła do wujka, który przyglądał jej się z uwagą.

                -Na pewno to ja mam zniszczyć Tiarę? – zapytała niepewnie.

                -Tak.

                -Ale ja nie chce widzieć tych obaw. – oznajmiła, patrząc na kieł. – Nie mogę.

                -Posłuchaj mnie uważnie. – dziewczyna popatrzyła stryjkowi w oczy. – One nie są prawdziwe. To tylko takie zwidy. Nie wierz tym słowom, które usłyszysz. Zaufaj mi.

                -Dlaczego nie miałabym ufać mojemu chrzestnemu? – uśmiechnęła się słabo.

                -To spełnij swój obowiązek.

***

Severus walczył z Lucjuszem. Po dłuższym pojedynku, Malfoy zginął. Snape ruszył do wnętrza zamku. Miał jakieś złe przeczucia... Kiedy znalazł się na piątym piętrze, spostrzegł jakąś znajomą sylwetkę. Była to jakaś dziewczyna. Z jej boku leciała krew. Pobiegł do niej. Gdy zobaczył jej twarz, doznał szoku.

-Kaja! - warknął. - Mówiłem, że masz zostać w domu!

-Przepraszam tato... - szepnęła.

-Cholera... - wyciągnął swoją różdżkę i zaczął wypowiadać jakieś zaklęcia. - Nie zamykaj oczu! - sarknął widząc, że jego córce zamykają się powieki. - Czemu to nie działa?! - szepnął.

-Przepraszam. Wybacz mi tato... - mruknęła osłabionym głosem.

-Jesteś Snape! Kają Snape, więc walcz! - sięgnął do kieszeni. Szukał szybko jakiegoś eliksiru. Usłyszał ciche jęki.

-Tato, ja... - po jej policzkach popłynęły kolejne łzy.

-Cicho. Zaraz będzie wszystko dobrze. Wypij. - wlał jej ostrożnie zawartość flakonika do jej ust. Powoli połknęła.

-Jest za późno. - mruknęła. Spojrzała mu w oczy.

-Bądź cicho! - położył dłoń w miejscu, skąd leciała krew. - Nie możesz nas zostawić! Matki, sióstr i mnie!

-Nie dam rady. Wybacz mi.

-Nie gadaj bzdur! Zaraz zadziała eliksir!

-Nie zadziała. Przepraszam za wszystko. Ja was wszystkich... - przerwała i krzyknęła z bólu. Rana dawała bardziej o sobie znać. Sev rozglądnął się dookoła. Po raz pierwszy w życiu nie wiedział co robić. Nie chciał pozwolić na to, by stracić jedną z córek. - Wybaczcie mi za te wszystkie kłótnie i krzywdy. Teraz będziecie mieli lżej...

-Kaja! Masz żyć! Rozumiesz?!

-Mimo wszystko was kocham. Najbardziej ciebie i mamę. - powieki powoli opadły, a głowa obróciła się w bok, dotykając ponownie podłoża.

-Kaja. KAJA! - zawołał. Zaczął nią trząść. - Otwieraj oczy! Nie zasypiaj! - wrzasnął.

Nic. Żadnej reakcji. Ciało panny Snape było całkowicie bezwładne. Severus potrząsnął głową. Nie chciał dopuścić myśli, że właśnie utracił ważną dla niego osobę.

-Obudź się do cholery! - szepnął.

Zaczął klepać po jej policzkach. Nie posiadały już lekkich rumieńców. Zrozumiał… Na pomoc było już za późno. Za dużo czasu minęło, nim ją znalazł.

***

Perspektywa Tośki Snape

                -Avada uważaj!

Złapałam ją za rękaw i zaciągnęłam na bok. Ugodziłam zaklęciem Natashę Brown, która chciała rzucić na Av cruciatusa.

                -Dałabym sobie radę, mamo!

                -Wracaj do domu! Muszę znaleźć Kaję i ją tam zaprowadzę. Nie ryzykuj życiem!

                -Ale mamo, no! – jęknęła. Ze mną nie było tak łatwo.

                -Żadnych dyskusji, panno Snape! – warknęłam. Nagle usłyszałam w głowie głos swojego męża. Miał jakąś dziwną barwę głosu.

                -Tośka… Znalazłem Kaję. Nie jest dobrze. Stało się to, czego się obawiałem.

***

Perspektywa trzecioosobowa

                Potter ostrożnie położył Tiarę. Spojrzał na piętnastolatkę. Zacisnęła mocniej w dłoni jedną część z szkieletu ogromnego węża. Podniosła dłoń i już cisnęła w horkruksa, jednak nim go ugodziła, coś ją odepchnęło do tyłu, zarazem opuszczając kieł. Harry’ego także odepchnęło. Spojrzała w górę. Był to szary dym.

                -Wujku! – zawołała.

                -Twoje obawy nie są dla mnie tajemnicą, Jean Narcyzo Malfoy. – usłyszała głos, wyłaniający się z smogu. Należał on do Voldemorta. – Wiem czego się najbardziej boisz, oraz jakie są twoje najskrytsze pragnienia. Dziewczyna, która nie ma szczęścia wśród chłopaków… Dziewczyna, która dała się poniżyć…

                -JEAN! Dźgnij! – zawołał brunet, jednakże uczennica go nie słyszała. Zaszkliły jej się oczy.

                -…Dziewczyna, która nigdy nie zazna szczęścia… Dziewczyna, która pozwoliła na to, by zhańbić nazwisko Malfoyów… Dziewczyna, która pozwoliła na śmierć małej Stephanie Liliann…

                -Kłamiesz! – wrzasnęła w stronę mgły.

                -…Dziewczyna, która nie zasługuje na Alexandra… - zaczął ktoś się pojawiać. Był to Zabini.

                -Alexan! – zawołała.

                -Jesteś naiwna. – przemówił. – Uwierzyłaś, że jesteś dla mnie tą jedyną. Nigdy nie darzyłem cię miłością. Nie jesteś mi potrzebna… Jesteś taka głupia…

                -DŹGAJ! – Harry ponownie spróbował, jednakże kolejny raz bezskutecznie. Malfoyówna zaczęła wierzyć zjawie, o której myślała, że jest prawdziwa.

                - Myślisz, że jesteś inna niż te wszystkie puste laski? Mylisz się. Jesteś taka jak one.

                -Nie… nie… nie… - szeptała sama do siebie. Widok zaczął się zmieniać. Teraz spostrzegła martwe ciała rodziców, brata oraz Puchona. A nad nimi stała jakaś zamaskowana postać.

                -Przez swoją głupotę doprowadziłaś do ich śmierci… Będzie ich więcej, jeżeli się sama nie pozbędziesz… Zrób to dla dobra wszystkich… zrób to… zrób… zrób… - zaczęło odbijać się echo. Dziewczyna szybko sięgnęła po kieł i wymierzyła nim w stronę serca.

                -JEAN, NIE RÓB TEGO! – wrzasnął bliznowaty.

                -Zrób to… oszczędzisz innych… zrób to… zabij się…

***

                -Jasmine! Miałaś być już w Londynie! – warknął Harry, kiedy spostrzegł swoją dziewczynę, skręcającą korytarzem. Gdy go usłyszała przeraziła się i przyśpieszyła. Jednak był od niej szybszy. Złapał ją za łokieć.

                -Puść mnie!

                -Czemu mnie nie posłuchałaś?!

                -Nie zostawię tutaj rodziny i przyjaciół! – oznajmiła.

                -Ale narażasz się na śmierć!

                -A ty to co?

                -U mnie to co innego.

                -Właśnie nie! Może się nie kłóćmy, tylko idziemy walczyć?

                -Tak, ale w końcu musi być kiedyś ta nasza pierwsza kłótnia.

                -Jesteś niemożliwy. A teraz chodź, bo ktoś zaraz może ugodzić nas zaklęciem.

                Pobiegli dalej. Postanowili, że pobiegną w dół, by pomóc w walce na głównym dziedzińcu, jednakże przy trzecim piętrze przystanęli.  

Perspektywa psinki Tośki

                Ukrywałam się przed innymi. Jakoś mi się to udało. Postanowiłam śledzić brata mojej pani. Cóż ja na to poradzę? Panią gdzieś zgubiłam, więc będę go pilnowała. Razem z Jas patrzyli na jakąś kobietę o blond włosach. Poznałam ją! Przecież to mama mojego dawnego pana! Widziałam jak jakiś mężczyzna strzela w nią zaklęciem. Kiedy blondynka spadła na ziemię… O nie! Teraz to ja ci pokażę! Zaszczekałam głośno i pobiegłam w stronę tego głupka.

Perspektywa trzecioosobowa

                -Tośka! – zawołał Harry. Pies nie reagował. Biegła groźnie w stronę starszego mężczyzny. Ostatni raz zaszczekała i wbiła się w jego czułe miejsce. Zend, bo tak było na imię „rannemu” mężczyźnie, oderwał z trudem zwierzaka i bardziej tego pożałował. Chciał, to miał: Większy ból, gdy oderwał kły od swojego „małego przyjaciela”. Zend Frandes uciekł jak zwykły tchórz.

                -Tośka? – zapytał niepewnie blondyn. Pupilka spojrzała na niego słodkimi oczkami. – Rozumiem… jesteś suczką, ale myślałem że lecisz na psy rodzaju męskiego, a nie na takie stare typy jak biologiczny ojciec Alexana.

***

                -Zabij się… zabij…!

                Po policzkach dziewczyny popłynęły kolejne łzy. Popatrzyła z trudem znów na martwe ciała ukochanych osób. Nie widziała wyraźnie przez załzawione oczy, ale… coś spostrzegła w tym dymie. Był to napis, który mówił, by nie słuchała tego wszystkiego. Wstała gwałtownie i z całej siły uderzyła kłem w horkruksa, a smog znikł. Widziała już swojego wujka. Podszedł do niej i objął ramieniem.

                -Już wszystko dobrze. To były tylko twoje obawy. Oni żyją. – uspakajał ją.

~~*~~

Druga w nocy…

                Bitwa nadal trwa. Było już pełno ofiar. Jean teraz była ciągle w strachu. Nie miała pojęcia, czy ktoś z jej rodziny zginął. Na szczęście unikała jeszcze tych najgroźniejszych ze śmierciożerców. Nie byli tylko oni, ale także były różne inne stwory.

                -Jen!

                Szatynka spojrzała szybko w bok. Teraz działo się wszystko szybko. Nadine opadła na ziemię, zaczęła z niej lecieć krew, brązowowłosa znalazła się obok niej, próbując ją uratować.

                -Wytrzymaj Nadine. – mruknęła pod nosem. Zaczęła szybko wypowiadać jakieś zaklęcia, jednakże nie dawały one skutku.

                -Czemu mi pomagasz? – spytała niespodziewanie blondynka.

                -Jesteś moją przyjaciółką. – oznajmiła całkowicie szczerze.

                -Nawet po tym wszystkim?

                -Nawet po tym wszystkim. Bądź spokojna… zaraz z tego wyjdziesz. – chciała znów zacząć wypowiadać zaklęcia, jednakże panna Senior złapała ją za nadgarstek. Szarooka spojrzała na nią zdziwiona.

                -Nie ratuj mnie. Zasługuję na to. Proszę tylko o wybaczenie.

                -Już ci dawno wybaczyłam, Nadi.

                -Dziękuję, że jesteś. Że mnie wspierałaś w trudnych chwilach, a szczególnie, gdy umarła Karissa.

                To były jej ostatnie słowa. Oczy szatynki stały się szklane. W ostatniej chwili się zorientowała, że ktoś chce ją ugodzić zaklęciem od tyłu.

                -Crucio! – zawołała uczennica.

~~*~~

Godzinę później…

                -Co się tutaj dzieje? – zapytała Hermiona. Śmierciożercy się deportowali, a potwory wycofały  się gdzieś w głąb Zakazanego Lasu.

                -Wycofują się? – Draco uniósł jedną brew. To wszystko zaczęło być dziwne. Trochę przypominało mu to, co było kilkanaście lat temu.

                -Może chodzi o to, co było ostatnio? Że mamy zebrać wszystkich martwych i rannych… - mruknęła szatynka, podchodząc do małżonka.

                -Chyba tak… - obrócił się w bok. Chciał z żoną przejść przez resztę dziedzińca do Wielkiej Sali, jednakże przystanęli w prawie połowie drogi. – James… - szepnął.

***

Perspektywa Jean

                Wycofali się. Dali nam czas, by zebrać wszystkich… Muszę się z nim zmierzyć, a nie uciekać! Mogłam go pokonać jeszcze przez całą tą walką. A co zrobiłam? Ukrywałam się. Wystraszona, poszłam do Sali, by sprawdzić, czy rodzina jest cała. Nie wytrzymałabym, gdybym widziała kogoś jeszcze z bliskich, którzy są martwi… Było pełno ludzi. Rodziny płakały nad zmarłymi. Ja przechodziłam przez środek przed siebie, patrząc na boki.

                Dojrzałam trzy sylwetki, które od razu poznałam. Był to Snape, razem z Avadą i Tośką… A gdzie Kaja i Domi? Kiedy przechodziłam obok nich dojrzałam tylko martwe ciało jednej z ich córek. Kaja… umarła? One płakały, a on? Próbował zachować zimną krew, jednakże nie udawało mu się to.

                Po chwili doznałam wielkiego szoku. Widziałam wujków, ciocię Ginny, rodziców płaczących… nie… tylko, żeby Harry żył! Pobiegłam szybko do krewnych. Odetchnęłam z ulgą, kiedy widziałam blond czuprynę brata, ale jak spojrzałam w dół… dwie osoby, które należały do rodziny… James i… ciocia Sofie. Łzy same napłynęły mi do oczu. Bardzo kochałam bliźniaków, jak i moją chrzestną… Fred to najbardziej przeżywał. Płakał dosłownie nad ciałem brata. Czułam jak ktoś mnie obejmuje od tyłu. Nie musiałam się odwracać, bo zawsze poznam ten zapach. Zaczęłam płakać Alexanowi w jego zakrwawione ramię.

                Chwilę później popatrzyłam w bok. Spostrzegłam ciało przyjaciółki. Nikt przy niej nie był, bo kto miałby być? Jej matka jest dentystką, a ojciec nawet jak tutaj przybył, to też zginął. Widziałam go obok Nadine.

                -Idę. Zapłaci za wszystko. – odeszłam powoli od wojennych ofiar. Kiedy wyszłam na zewnątrz…

                -Nie teraz. – usłyszałam głos chłopaka, którego nadal kocham.

~~*~~

Perspektywa trzecioosobowa

Piąta rano…

                Wznowił się atak. Niebo zaczęło się powoli rozjaśniać. Jean była wściekła. Na wszystkich. Na los. Na cały świat. Straciła ulubionego kuzyna! Wkroczyła na główny dziedziniec, a ku jej wielkiemu zdziwieniu nikogo nie było w tym miejscu… Bardzo dziwne. Usłyszała czyjeś kroki. Jej serce zaczęło bić szybciej, tak samo jak oddech. Wiedziała kto to może być. Zamknęła oczy. Teraz albo nigdy…

                -Jean Malfoy…  - rozległ się znajomy starszym czarodziejom głos.

                -Voldemort… - warknęła otwierając oczy. Czarnoksiężnik stał naprzeciwko niej, jakieś sto metrów dalej. Po chwili otoczyło ich pełno osób. Ci, co byli po dobrej stronie byli przetrzymywani przez tych złych.

                -Widzę, że jesteś odważna, wypowiadając moje…

                -Strach przed imieniem, zwiększa strach przed tym, kto je nosi – przerwała mu. Przypomniały jej się słowa, które właśnie Hermiona ją nauczyła.

                -Dobrze Jen… - szepnęła Herma, patrząc na to wszystko ze strachem.

                -Widzę, że twoja matka cię dość dużo nauczyła… Ale to teraz będzie twój… koniec.

                Dziewczyna szybko wyciągnęła przed siebie różdżkę.

                -Pe… - zaczęła.

                -Avada Kedavra! – był szybszy.

                Jean opadła bezwładnie na ziemię. Dla wszystkich był to dowód, że nic już ich nie uratuje. Tak właśnie sądzili jej najbliżsi, gdyż to wiedzieli, iż TYLKO ona mogła GO pokonać. Rozległ się śmiech człowieka, który był odpowiedzialny za śmierć Malfoyówny.

                -NIE!! – zawołała Hermiona. Chciała wbiec na środek do córki, jednak Draco z synem mocno ją przytrzymali. Mogła przez to zginąć. Musieli spojrzeć rzeczywistości w oczy… Jean Narcyza Malfoy nie żyje.

^- Kaja Snape przez śmiercią

--

^- Atak na Hogwart

=======================

Jest nowy rozdział! Co się z tym wiąże... Jest BITWA! *.* . Wiem... tutaj zgony... Kaja Snape (zrobiłam to Av, mimo że protestowałaś! xd) , Nadine Senior, James Potter (syn Harry'ego i Ginn) i Sofie Weasley. Tutaj zbyt nic ciekawego... Chwila! Jeszcze do wcześniejszego... no i Jean Malfoy :_: . Ale kontynuujmy xD . Jak pisałam... nic zbytnio tutaj ciekawego. Tutaj się tylko można dowiedzieć, jakie miała obawy Jen.

Nie wiem czemu, ale nie trzymam się grafiku... Nie ma co... MUSZĘ dodać nowy rozdział 22 grudnia, chociaż może być wcześniej... zależy co będę też planowała z okazji zakończenia bloga... 

Jestem załamana :_:

Jeszcze tylko jeden rozdział, Epilog no i już koniec :_: . Ale cieszę się, póki jeszcze go piszę! ^^ .

Dedykacja dla... zawsze tutaj trudno no! xD . Wiem! Dla mojej klasy xD . Może nabijacie się z mojego opowiadania, ale to też przez Was go piszę! xD . Nie moja wina, że jak na lekcjach coś gadacie, to przychodzi mi wena i pomysły no! :_: .

Pozdrawiam Was gorąco i niech i Wam wena dopisuje! :D

Kaja (Snape) Malfoy - Felton

PS : Zapraszam na blogi:
http://bez-ciebie-zycie-traci-sens.blogspot.com/ - Avada Snape
http://im-possible-dramione.blogspot.com/ - Lumossy