50.2 ~~ Ponieważ twój pocałunek rozprasza wszystkie moje smutki

„Jeżeli kogoś naprawdę kochamy,

Musimy tej osobie pozwolić odejść…”

Rozdział 50.2

Ponieważ twój pocałunek rozprasza wszystkie moje smutki

Wszystkich zmroziło… Jen nie żyje, Voldemort żyje… Miało być odwrotnie! Nagle usłyszano, że ktoś próbuje się dostać na środek, ale śmierciożercy na to nie pozwolili.

                -Mówiłem, że nie masz ze mną szans… - syknął podchodząc do martwego ciała szatynki. Odwrócił się w stronę pozostałych. – Nikt mnie nie może pokonać! Jesteście tacy naiwni.

                Niespodziewanie, usłyszeli jak ktoś kopnął mały kamień. Wszyscy spojrzeli w kierunku źródła dźwięku.

                -Mylisz się! – zawołała. Sięgnęła szybko po różdżkę i powtórnie wyciągnęła ją przed siebie.

                -Jak ty…? Przecież… Nie masz prawa żyć! – ryknął.

                -Ja żyję, ale dziecko, które we mnie było właśnie umarło i to mnie uratowało.

                Zszokowali się. Jean Malfoy… była w ciąży? Te osoby, które wiedziały o gwałcie z dnia 30 marca, mogły wiedzieć, kto był ojcem. Niewiadomo skąd pojawiły się jakieś duchy. Otoczyli brązowowłosą i czarodzieja. Zablokowali przejścia dla pozostałych. Byli to między innymi… Narcyza, Lily Potter (matka Hermiony), James Potter (syn Harry'ego), Kaja Snape, Kathrine, Nadine, Syriusz, Sofie, Albus Dumbledore, maleńka Stephanie, która stała oraz Fred Weasley.

                -Uważasz się widocznie za nieśmiertelnego. Uwierz mi, że zdołam cię pokonać.

-Nie masz tyle odwagi, by mnie zabić. Najpotężniejszego…

                -To Albus Persiwal Wulfric Brian Dumbledore był, jest i będzie najpotężniejszym czarodziejem wszechczasów! – spojrzała ukradkowo na zjawę byłego dyrektora szkoły, po czym ponownie spojrzała na przeciwnika przymrużając gniewnie oczy. Zacisnęła mocniej różdżkę w dłoni.

                -On NIE ŻYJE! Nie jest już taki potężny!

                -A ty? – prychnęła. – Coś ty zdziałał?

                -Więcej niż każdy inny czarodziej.

                -Wolne sobie. – zaczęła się śmiać, co zirytowało Voldemorta.

                -Jestem w porównaniu do ciebie mądrzejszy…

                -Mądrzejszy? Jakoś tego nie ukazałeś. Bardzo łatwe pomysły na to, by stworzyć te dwa horkruksy, które są bardzo dobrze osiągalne i do zniszczenia. – uśmiechnęła się kpiąco.

                Młody Malfoy powoli zaczął wyciągać różdżkę na wszelki wypadek.

                -Jak śmiesz… - syknął łysy.

Perspektywa Jean

                Przełknęłam niespostrzeżenie ślinę. Chyba zaszłam za daleko. Muszę teraz uważać, by znów nie rzucił na mnie Avady, gdyż wtedy naprawdę nic mnie nie uratuje. Szybko się rozglądnęłam. Duchy nadal tutaj były. Słyszałam ich szepty. Były to niezrozumiałe dla mnie wskazówki. Nie wiedziałam co robić. Już go pokonać, czy nadal odwracać jego uwagę? Mogłam wtedy zarazem zaryzykować tym, że się za bardzo wścieknie i bez żadnej zapowiedzi ugodzi mnie zaklęciem uśmiercającym. Czułam się także dziwnie z świadomością, iż wszyscy na mnie patrzą. Nie lubię, ani nie lubiłam być w centrum uwagi.

                -A ty jak śmiałeś zabić wszystkich tych niewinnych ludzi?! – warknęłam.

                -Naprawdę jesteś głupia.

                -Że co? Jakoś mam inną opinię. No dalej Voldzio-śmiecio. Rusz dupę i unieś różdżkę. Przecież niby się nikogo nie boisz.

                No i masz! Przegięłam. Wściekł się. I do to potęgi entej!

                -Avada Kedavra!

-Duro! – zawołałam szybko. Nasze zaklęcia się zetknęły.  Powstał jakiś nowy promień. Czułam tę potężną moc Avady… Było coraz mocniejsze. Im bardziej się wściekał, tym czar był potężniejszy. Widziałam jak mój promień zaczyna się zmniejszać… Nie mogłam na to pozwolić.

-Wujek powiedział, że najlepiej myśl o osobach na których ci zależy. Nad momentami z nimi spędzonymi. ON nie wie, co to znaczy miłość, więc miłością go pokonaj. Pomyśl tylko. – usłyszałam w głowie. Był to Harry.

Miał rację. Przecież ile nas wujkowie nauczyli… Wspomniały mi się pewne słowa… „Jedyną rzeczą, której Voldemort nie zna jest miłość”. Tak właśnie to zapamiętałam. Albo inne: „W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto walczyć do samego końca”. Pomyślałam o bracie i rodzicach. Te wieczory z naszymi rozmowami. Nasze wygłupy. Rady. Przyjemnie spędzone chwile…

Zielony promień by coraz bliżej, ale wolniej „przychodził”. Coś działa, ale to NIE jest wystarczające!

                Zaczęłam myśleć o bliźniakach. Te ich wszystkie żarty naprawdę mnie rozśmieszały i potem leżałam na podłodze, nie umiejąc się przestać śmiać.

                Muszę o czymś innym pomyśleć! Ogarnęło mnie przerażenie, kiedy zaklęcie już było blisko mnie.

                Alexan! Miałam nadzieję, że nadal żyje. Boję się o niego. Przypomniała mi się chwila, kiedy prosił mnie o chodzenie. Kiedy chodziliśmy przy jeziorze trzymając się za ręce. Kiedy pocieszaliśmy się wzajemnie. Kiedy razem graliśmy na gitarze. Kiedy razem śpiewaliśmy.

                Moje ciało zostało nagle napełnione ciepłem. Mój błękitnawy promień* zaczął się przedłużać. Zaczęło działać! Skupiłam się teraz głównie na nim. Starałam się też myśleć o rodzinie.

Perspektywa Hermiony

                Na Merlina! Udaje jej się! Musi tylko dojść… Wierzę, że się to uda. Po prostu musi. W niej jest nasza nadzieja. A nadzieja zawsze umiera ostatnia. A tą właśnie nadzieją, była ona. Chciałam jej pomóc, ale śmierciożercy uniemożliwiali mi to. Teraz trzymała mnie Bellatrix. Coraz mocniej przetrzymywała mnie za ramię, przyciskając swoje długie paznokcie w skórę. To był dodatkowy ból. Spojrzałam ukradkiem na Dracona. Zaciskał pięści oraz zęby. Popatrzyłam w drugi bok. Syn miał szybki oddech. Zwróciłam wzrok ponownie na córkę. Trochę był rozmazany widok przez lewitujące duchy. Przede mną była akurat Sofie. Gdy spostrzegłam po drugiej stronie małą istotkę, zebrały mi się łzy w oczach. Była to moja mała, zmarła córeczka. Mała Stephanie.

Perspektywa trzecioosobowa

                Wygrywała. Próbowała myśleć intensywniej, ale zaczęła słabnąć. Zbyt długo przetrzymuje te zaklęcie. Przymknęła na chwilę oczy. Wzięła głęboki wdech, uniosła powieki i znów się skupiła. W jej tęczówkach pojawiły się płomienie wściekłości.

                Młody blondyn zastanawiał się gorączkowo, jak jej może pomóc. Miał już pomysł. Dzięki temu, że nikt go nie trzymał, schylił się i wziął do ręki mały kamyk. Spojrzał to na kamień, to na Voldemorta.

                -Teraz albo nigdy…! – pomyślał.

                Rzucił swoją „drobną broń” w stronę czarnoksiężnika. Trafił tam, gdzie akurat nie chciał. Chciał w jego dłoń, ale walnęło w głowę. Od razu magiczna lina się zerwała. Voldemort spojrzał w stronę Malfoyów. Harry przełknął ślinę.

                -Kto…?! – nie dane  mu było skończyć.

                -Teraz Jen! Odwróciłem jego uwagę! Musisz teraz! – Harry znów przemówił przez umysł do Jean. Posłuchała go.

                -Duro! – powtórzyła. Czarodziej zdezorientował się, więc nie zdążył rzucić zaklęcia i po chwili skamieniał.

-Reducto! – zawołała.

Z lidera śmierciożerców zostały tylko drobne kamyczki. Zszokowana szatynka rozejrzała się dookoła. Widziała szerokie uśmiechy duchów, które pokiwały głowami i zabili wszystkich śmierciożerców, którzy byli na dziedzińcu.

                Kiedy zjawy zniknęły, a zwolennicy martwego już na dobre Voldemorta leżeli martwi, Jen była nadal w szoku. Udało jej się. Pokonała NAJGROŹNIEJSZEGO czarodzieja! Spojrzała przerażona na zgromadzonych, poszukując rodziny, Alexandra i Jasmine. Nigdzie nie umiała ich dojrzeć.

                -JEAN! – krzyknęła jakaś grupka za nią. Odwróciła się i zaszkliły jej się oczy. Rzuciła się w ramiona swoich najbliższych. Wszyscy płakali. Płakali ze szczęścia, że niebezpieczeństwo już minęło i oni żyją.

                -Mamo, tato, Harry, wujku Harry, wujku Ronie, ciociu Ginny, Fred, Izabelle, Jasmine, Alexan… Żyjecie! Bałam się o was! Myślałam, że…

                -Uspokój się, mała. – przytulił mocniej do siebie siostrę. –Jego już nie ma. Żyjemy.

                Po kilku minutach uspokoiła się. Dojrzała panią Snape.

                -Zaraz wrócę. – mówiąc to, skierowała się w stronę wejścia do zamku. Kobieta próbowała się powstrzymywać od łez.

                -Bardzo mi przykro z powodu Kai. – odparła szeptem szarooka. Tośka bez ostrzeżenia przytuliła do siebie uczennicę i zaczęła cicho szlochać.

                -Dziękuję ci Jean. – wyszeptała niebieskooka. – Dziękuję za to, że uratowałaś świat.

                -Gdybym mogła, to bym przywróciła życie pani córki. Nie chciałam, by ktoś przeze mnie ginął.

                -Ty znów o tym samym… Mówiłam ci już, co o tym sądzę. Chociaż Avada i Severus przeżyli.

                Gryfonka uśmiechnęła się smutno.

                -Przykro mi, iż utraciłaś dziecko. – odezwała się po chwili Toś.

                -Nie ma co płakać… I tak nie było to z mojej własnej woli, ale dzięki niemu przeżyłam. Proszę przekazać wyrazy współczucia profesorowi Snape’owi oraz dziewczynom. – po tych słowach wróciła do rodziny.

                -Idziemy przeszukać zamek… - odezwała się panna Weasley. – Całkiem możliwe jest to, że ktoś jest w środku.

                Przytaknęła tylko głową. Zabini objął ją ramieniem i wszyscy weszli do wnętrza.

                No i masz! Na drugim piętrze para prefektów spotkała osobę, o której myśleli, że nie żyje. Niejaki Rafael Cant.

                -O… Widzę, że nasza gwiazda wygrała. – prychnął z kpiną. – Gratuluję twojej znikomej inteligencji.

                Malfoyówna chciała go po prostu zignorować, ale nie chciała. To on zabił Nadine… Odwróciła się w jego stronę, a w jej oczach pojawiły się iskry chęci mordu.

                -A ja widzę przed sobą parszywego dupka, idiotę, mordercę, gówniarza, manipulanta… - zaczęła wymieniać.

                -Może przystopuj co?! – warknął.

                -Nawet nie zamierzałam, ani nie zamierzam. – oznajmiła.

                Uderzył ją w twarz. Po raz który? Nie umiała już zliczyć. Mimo bólu i tak nie wypuściła ani jednej łzy. Postanowiła mu oddać, jednakże gdy jej dłoń była u góry, ten szybko ją złapał i nie pozwolił na atak.

                -Jeżeli mnie nie puścisz, to będziesz miał powtórkę z wydarzeń w pociągu, a obiecuję ci, iż tym razem GO połamię. – syknęła.

                Po dłuższym zastanowieniu, szatyn puścił ją. Uśmiechnęła się z pełnią satysfakcji. Niby zamierzała się odwrócić, ale tym razem nie dała się. Niespodziewanie przypaliła zaciśniętą pięścią w małego przyjaciela starszego Gryfona. On mocno złapał się za bolące miejsce i opadł na kolanach.

                -Pamiętaj jedno ty parszywy szczurze: Ja i moja rodzina jesteśmy Malfoyami, a z nami się nie zadziera! Malfoyowie dostają to, co zawsze zechcą. – warknęła.

                -To co zechcecie? Jakoś mam inną teorię. – mimo bólu widać było, że uśmiecha się kpiąco.

                -Niby jaką, co?!

                -A taką, że akurat TY nie masz tego, czego chcesz. – odparł dość spokojnym tonem, co było naprawdę dziwne.

                Jednak z tym miał rację. Nie miała tego, czego tak bardzo pragnęła… Nie mogło być niestety inaczej. Zaskakującym faktem teraz było to, że szatynka przywaliła chłopakowi w brzuch.

                -A to za co do kuźwy?!

                -Za te wszystkie poniżenia, chociaż mogłoby być mocniej, jednak znaj moją łaskę. A tak na dodatek… nawet jak cię ukarałam za to, że chciałeś mnie ugodzić zaklęciem przy Nadi, to teraz zapłacisz za jej śmierć. – sięgnęła ostrożnie po różdżkę, którą wymierzyła w chłopaka. On był bezsilny, ponieważ ból dawał o sobie bardziej znać.

                -Chyba nie zamierzasz mnie zabić dziewczynko, co?

                -Ja morderczynią nie jestem. – wzięła głęboki wdech, po czym wypowiedziała:

                -Crucio.

~~*~~

Czerwiec…

Zakończenie roku szkolnego…

                -A teraz na temat SUMów… Jak wiecie, przez bitwę zostały one odwołane, jednakże… egzaminy odbędą się na początku przyszłego roku szkolnego. – Cho spojrzała znacząco na jęczących z niezadowolenia piątoklasistów. – Chciałabym jeszcze… dodać bonusowe punkty, jak to mamy w zwyczaju od dziesięciu lat. – wzięła do rąk pergamin i zaczęła czytać. Było tego dość dużo, aż nagle…

                -Panu Alexandrowi Zabiniemu, za szybką interwencję pod koniec marca, z pomocą dla jednej z uczennic, przyznaję 20 punktów dla Huffelpuffu.

                Rozległy się oklaski przy stole Puchonów. Szarooka spojrzała w stronę swojego przyjaciela i także zaczęła klaskać uśmiechając się do niego. Odwzajemnił uśmiech.

                -Panu Harry’emu Blaise’owi Malfoyowi, za wszelaką pomoc, jaką potrzebował Hogwart pod koniec listopada. Przyznaję 20 punktów!

                Okrzyki przy stole Slytherinu.

                -Naszym czterem prefektom naczelnym za wielkie zaangażowanie do swoich obowiązków. Po 40 punktów dla każdego domu!

                -Panu Fredowi Arthurowi Potterowi… - wszyscy spojrzeli na wymienionego ucznia z zaskoczeniem, z resztą brunet także był zdziwiony. – Mimo szkód po tych wszystkich wynalazkach, to zawsze razem ze swoim bratem, Jamesem… - Fred posmutniał na wspomnienie o bliźniaku. – Podarowywali nam w tym roku szkolnym szczególne pełno humoru. Przyznaję im 20 punktów.

                Wszyscy zaczęli bić brawa. Były to prawdopodobnie NAJGŁOŚNIEJSZE jakie tylko dzisiaj się pojawiły.

                - Panno Malfoy… - szatynka spojrzała bezpośrednio na dyrektorkę. - Mogłaby pani tutaj podejść?

Rozejrzała się, po czym powoli wstała z ławki i podążyła do profesor Finnigan. Kiedy stanęła obok niej, kobieta położyła swoją dłoń na barku dziewczyny.

                -A na koniec… Pannie Jean Narcyzie Malfoy… Za wielką odwagę wykazaną miesiąc temu. Za pilną naukę. Za intensywne wypełnianie swoich obowiązków. Za uwolnienie naszego świata od Sami… Voldemorta. Przyznaję Gryfonom… 100 punktów! Wiem… zremisowane są dwa domy. Dlatego zapraszam na środek prefekta naczelnego… Slytherinu!

                Malfoy zdziwioy wstał z miejsca i po chwili znalazł się obok siostry. Dyrektorka podarowała obojgu Puchar Domów. Rodzeństwo uniosło je do góry i rozległa się burza braw.

***

Wieczorem…

Nad jeziorem…

                -Jean?

                Do zamyślonej szatynki, która przyglądała się tafli wody, podszedł szatyn. Właśnie on był powodem jej myśli.

                -Hmm? – mruknęła. Przytulił ją od tyłu. Czuła się tak, jak kiedyś. Kiedy byli parą.

                -Mam do ciebie bardzo wielką prośbę…

                -Jaką? – odwróciła się w jego stronę i spojrzała w oczy.

                -Wiesz, że cię nadal kocham…

                -Wiem o tym, ale…

                -Zostaniesz moją dziewczyną? – wypalił nagle.

                Nastała krępująca cisza. Wiedziała, że prędzej czy później on się jej o to znów zapyta. Pokręciła lekko głową.

                -Nie mogę Alexan. – oznajmiła.

                -A ten pocałunek w dniu bitwy w Pokoju Życzeń? – zapytał. Zakuło go coś w sercu. – Dlaczego mnie pocałowałaś?

-Ponieważ twój pocałunek rozprasza wszystkie moje smutki. A w dodatku sądziłam, że to będzie nasz ostatni i chyba tak pozostanie.

-Dlaczego się nie zgadzasz?

-Nie mogę. Nie chcę cię narażać.

-Na co? Powiesz mi w końcu, co było powodem naszego zerwania?!

Wzięła głęboki wdech. Musiała mu o tym powiedzieć. Co ona straci?

-No dobrze… Ja jestem chora. Nie, że dosłownie, jednak jest to jakby klątwa. Ta choroba się nazywa „Dolorem sentire periculum immineat” z łaciny, to znaczy „Poczuj cierpienie nadchodzącego niebezpieczeństwa” . Dlatego tak się zachowywałam. Zanim Seamus Finnigan nie spadł z wieży, to mi się śniło, właśnie ten upadek. Nim mój tata miał wypadek, to widziałam to w śnie dużo razy. Widziałam też Voldemorta i już się go bałam. Od kiedy i skąd mam tę „chorobę”? Już zanim się urodziłam. Rodzice opowiadali mi, że na ich weselu, moja babcia Narcyza, pojawiła się i usunęła mojej matce z ramienia napis „szlama”. Później babcia powiedziała rodzicom, że podczas zaklęcia, które rzuciła, by usunąć „klątwę mamy”, właśnie dano „chorobę” na jedne z płodów. Wylądowało to na mnie. Dowiedziałam się, jak mogę się tego wszystkiego pozbyć, jednakże nie zgadzam się na to.

-Jak możesz to zwalczyć?

-Dzięki pewnemu chłopakowi, który mnie zawsze będzie kochał. – spojrzała na niego znacząco. – Chodzi o ciebie, Alexandrze.

-To świetnie! Tylko jak to mam zrobić?

-Poprzez małżeństwo, ale ja się nie zgadzam na to! Nie chcę, byś przeze mnie cierpiał.

-Jeżeli tak się zachowujesz, to właśnie cierpię. – rzekł.

-Naprawdę mi przykro. – pocałowała go delikatnie w usta. – Żegnaj kochanie. – odeszła pozostawiając go samego.

Witajcie skarby! Plany się pozmieniały! "Zakazaną" zakończę w święta... Przez to będzie może jeszcze jakaś miniaturka... Będzie kilka rzeczy, jeżeli się wyrobię na czas :) .

I co? I co? Jednak jest Happy End w tym rozdziale, chociaż... nie, nie jest! Jean + Alexander = </3.

Ten rozdział dedykuję całej mojej realistycznej rodzinie, jak i Snape'owej ;3 . Dedyk także jest dla anonimka, który się nie podpisał, więc powiem że chodzi mi o tego, co pierwszy skomentował mój poprzedni rozdział :) . Dedykacja także wędruje do Pauli ;D .

Mam pewne pytanie... tak, zdradzę co będzie na notce z podziękowaniami... będą tam fakty. Co byście chcieli wiedzieć na temat tego opowiadania, bądź ogólnie bloga? Odpowiem na każde pytanie w notce. 

Cóż by tu jeszcze... Hmm... Szczerze to ciężko jest mi się rozstawać z tym blogiem ... Ale na pewno każda bloggerka/każdy blogger tak ma, a w szczególności z pierwszym opowiadaniem.

Jeżeli nie zdążę opublikować Epilogu do 24 grudnia do godziny 00:00 (praktycznie to już będzie 25 grudnia xD), to wiedźcie, że w tym miesiącu się jeszcze pojawi.

Mam nadzieję, że dam radę ;D 

Mam do Was kolejną prośbę... trzymajcie za mnie kciuki! Dzisiaj mam trochę stracha... Tośka, Avada i Fin wiedzą o co chodzi xD . Powiem Wam tak... powód jest taki, jaki napisałam w tej notce: >klik< (żebyście nie szukali... jest to pod miniaturką, napisaną ukośną czcionką...) .

Pozdrawiam!

Kaja Snape-Malfoy-Felton (teraz będę się tak podpisywała xD)

PS : Nie ma co xd. Pisać rozdział w nocy w szpitalu xD .