2 ~~ Trzymam Cię za słowo

Rozdział 2

Trzymam Cię za słowo

            Wszyscy spojrzeli na nią zdziwieni.

            -Niby jak? – Zapytała Jasmine.

            -Potrzebne nam są pewne osoby – uśmiechnęła się zagadkowo Jean.

            -Konkretniej? – Poganiała ją matka.

            -Ty, Ja z Harrym, babcia Narcyza, mój teść Blaise oraz… No nie wiem… Kto „pilnował” ojca, jak chodził do szóstej klasy w Hogwarcie?

            -Profesor… SNAPE! – Zawołała kobieta. – Ale niby dlaczego on?

            -A bo ja wiem? Mam przeczucie, iż profesor Severus Snape nam pomoże.

            -To się nie uda – pokręcił z rezygnowaniem głową brunet.

            -Uwierz w to wujku, gdyż tak się stanie – powiedzieli jednocześnie bliźniacy.

~~*~~

            -Doktorze… Czy możemy go zabrać do naszego domu? Nie chcę, by się błądził po mieście oraz chodził po opustoszałym rodzinnym domu. – Hermiona za wszelką cenę chciała jak najszybciej przywrócić pamięć małżonkowi.

            -Może pani, jednakże nie sądzę, by czuł się tam swobodnie oraz bezpiecznie. Proszę próbować.

***

            -Nie, dziękuję pani Hermiono, ale ja wolę pójść do mego domu rodzinnego, gdyż tam czekają na pewno moi rodzice. – Odparł zdecydowanie Draco, kiedy znalazł się z swoją rodziną przed ich domem. Miona nie chciała pozwolić na to, by się zgubił idąc do Malfoy Manor. Także ją zabolało to, iż zwrócił się do niej „per pani”.

            -Nie Draco. Nie wiesz gdzie on się znajduje, a się martwię o Ciebie. Będziesz w tym domu, razem z nami. Zaopiekujemy i zatroszczymy się Tobą. – Oznajmiła jeszcze stanowczej Malfoyówna. Złapała go delikatnie za rękaw. Popatrzyła ponownie w jego oczy. Jeżeli miała przywrócić mu wspomnienia, musiała także nawiązać ponownie tę nić zaufania między nimi, by mógł jej oraz im dzieciom uwierzyć.

            -Zrobisz chociaż dla mnie tę przysługę? – Spytała cicho. Sądziła, że nikt jej nie słyszał, jednakże jej małżonek wyraźnie usłyszał te słowa. Jako odpowiedź przytaknął głową, po czym cała czwórka weszła do mieszkania.

            -Harry – szepnęła w stronę syna. – Czy ojciec może przez ten czas spać w Twoim dawnym pokoju?

            -Jasne.

~*~

            -Proszę ta… proszę pana – poprawił się szybko młody Malfoy. – Tutaj będzie mógł Pan spać – uśmiechnął się lekko.

            -Dziękuję chłopcze. Ale zostanę tutaj tylko na jedną noc.

            -Nie! – Zawołał dwudziestolatek. – To znaczy… lepiej, żeby Pan został tutaj, by… być bezpieczny.

~*~

            -Mamo…? – Szepnęła.

            Do kuchni weszła Jean. Akurat Hermiona siedziała przy małym stole na krześle i miała ukrytą twarz w dłoniach. Płakała. Szatynka po cichu podeszła do stolika, po czym zajęła miejsce naprzeciwko rodzicielki.

            -Mamo… - zaczęła głośniej. – Wszystko w porządku? Dlaczego płaczesz?

            -O… To ty Jen… - Westchnęła. – Nie mam w ogóle pomysłów, jak odbudować relacje między mną, a Waszym ojcem. Boję się, iż w ogóle nie odzyska pamięci.

            -Nie mów tak! – Skarciła ją córka. – Tata odzyska pamięć! Jestem tego pewna! Damy sobie radę, mamuś.

            -Trzymam Cię za słowo.

            -Tak powinno być. Głównie to moja wina…

            -Przestań już! Nie mogłaś tego przewidzieć!

            -Wiesz co? Wolałabym mieć dalej Dolorem sentire periculum immineat, gdyż mogłabym wtedy przewidzieć to wszystko.

            -PRZESTAŃ! – Hermę zaczęło już to irytować. – Powinnaś się cieszyć z tego, że się tego pozbyłaś!

            -Ale…

            -Cicho… - Hermiona wstała z siedzenia. – Wracaj już do domu. Jason i Alexander na pewno już na Ciebie czekają.

            Nastało milczenie. Młoda matka patrzyła na swoją rodzicielkę. Wiedziała, iż dadzą sobie radę, jednakże na to potrzeba wiele sił, cierpliwości oraz nerwów. Jednakże Miona nie mogła się zbyt bardzo denerwować, gdyż może wtedy wylądować u uzdrowicieli.

            Przytaknęła głową. Wstała krzesła, przytuliła matkę, po czym wyszła z domu.

            Malfoyówna została sama w kuchni. Po namyśle, przeszła do salonu, skąd patrzyła na ogród przez okno. Przeczesała dłonią swoje włosy. Nie miała pojęcia od czego dokładnie zacząć.

            -Wszystko trzeba zacząć od początku… - mruknęła zrezygnowana. Nie miała żadnych pomysłów. Zaczęła chodzić po pomieszczeniu, trzymając się za kark. Nagle doznała olśnienia. – Zacząć od początku! – Podeszła do kominka. – NARCYZO! – Zawołała w stronę otworu. – MAMO!

            Zamiast z przodu, to z tyłu wydobyło się jakieś światło. Szatynka odwróciła się w stronę ducha.

            -Wołałaś mnie, Hermiono? – Spytała uprzejmie Narcyza.

            -Tak mamo. Jest to bardzo poważna sprawa…

            -Wiem o co chodzi. Może coś zdziałam, jednakże najwięcej pomocy dla Dracona, będziesz mogła udzielić tylko Ty.

            -Pomożesz?

            -Oczywiście. Chodźmy – uśmiechnęła się blondynka.

|~*~|

            Szatynka zapukała.

                -Draco? Masz gościa – powiedziała przez drzwi czterdziestodwulatka.

            Usłyszały zbliżające się kroki. Drzwi się otworzyły, a stanął w nich blondyn. Na widok ducha, pisnął dosłownie jak mała dziewczynka.

            -Kim Ty jesteś?! – Zawołał przerażony w stronę blondynki.

            -Także miło mi Cię widzieć, Draco. Matki nie poznajesz? – Odezwała się cierpliwie Cyza.

            -Mama? Przecież… Nie żyjesz? Jak to…? Czemu? – Widoczne były już łzy chłopaka.

            -Jestem tutaj właśnie dlatego, by Ci o tym wszystkim opowiedzieć. O Twoim dzieciństwie w rodzinnym domu. – Wyciągnęła ku niemu dłoń. – Pójdziesz ze mną?

            Przyjrzał jej się uważnie. Faktycznie miała ten głos, który na zawsze zapamięta mimo wszystkiego. No tak… Skoro imię rodzicielki zapamięta – jak to było w księdze – to i głos także. Przyjął dłoń.