4 ~~ Przestań już udawać

Rozdział 4

Przestań już udawać

            Późnym wieczorem, Malfoyowie wrócili do domu. Mieli świetne humory. Hermiona nie mogła uwierzyć w to, iż tak długo umiała się wybawić jak dziecko. Nie miała pojęcia, że ona i on mieli TYLE energii, mimo ich wieku.

            Kobieta przygotowała kolację dla całej trójki – Jej, Dracona i Kai.

            Atmosfera przy stole była… inna. Nie chodzi o to, że Malfoy nie miał pojęcia, że siedząca obok niego dziewczynka, z długimi, ciemnobrązowymi włosami oraz ciemnymi, niebieskimi oczami jest jego córką, tylko pięciolatka się w ogóle nie odzywała.

            -Co się dzieje, Kaja? – Spytała zatroskana matka, nalewając córce do kubka kolejną porcję mleka.

            Wzruszyła ramionami.

            -Wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć – zachęciła ją.

            -Po prostu jestem śpiąca – odparła, jednakże nie do końca pewnie. Zeszła z krzesła, po czym bez słowa poszła do swojego pokoju na piętrze.

            -Nie mam pojęcia, co ją trapi. – Westchnęła.

            -Często tak ma? – zapytał zaciekawiony blondyn. Szatynka pokręciła głową. Nie rozmawiali już o niczym.

            Kiedy Herma skończyła posiłek, to nim wzięła talerze, Draco zadał pytanie:

            -Co się stało z naszą przyjaźnią, Hermiono?

            Uśmiechnęła się smutno.

            -Sama chciałabym wiedzieć, Draco.

***

            -Czemu nie śpisz?

            Było już bardzo późno. A dokładniej to trzecia w nocy. Do kuchni, gdzie był Draco, weszła najmłodsza osoba w tym domu.

            -A ty?

            Uśmiechnął się lekko.

            -Nie umiem zasnąć. Zrobić ci kakao? Bodajże to pomaga zasnąć.

            Na jej twarzy można było dostrzec szeroki uśmiech. Malfoy widział go doskonale mimo panującego w pomieszczeniu półmroku. Pokiwała głową.

            Zajęła miejsce przy stoliku i patrzyła przez okno w gwiazdy. Kiedy podgrzewał mleko, przyglądał jej się uważnie. Maleńkie światełka odbijały się od jej ogromnych oczu. Zastanawiał się, kim jest jej ojciec. Coś Hermiona mu na początku mówiła, że ma z nim troje dzieci, jednakże mu coś nie pasowało. Przecież Kaja miałaby szaro-niebieskie oczy, a nie ciemnoniebieskie.

            Po chwili położył napełnione naczynie przed nią, mówiąc z uśmiechem.

            -Proszę. Ciepłe kakałko, dla ślicznej księżniczki.

            Zaśmiała się cichutko. Podziękowała za napój, po czym Draco przysiadł się naprzeciwko niej. Obydwoje milczeli.

            -To prawda, że pośród tych wszystkich gwiazd, jest ta jedna, jedyna, która daje nam szczęście? – zapytała nagle, powtórnie przyglądając się ciałom niebieskim.

            -Sądzę, że tak – odpowiedział. Gdy ciemnowłosa odwróciła się w jego stronę, przekrzywiła głowę lekko w bok zaciekawiona dalszej odpowiedzi. – Wiele osób mówi, iż jest to kompletna bzdura, jednakże jest garstka osób, które w to wierzą.

            -A czy one mają oczy, przez które na nas spoglądają?

            Roześmiał się. Wiedział, że nawiąże z nią pozytywne relacje.

            -Nie mają oczu, kochana – odparł z niemałym uśmiechem na twarzy. – Dlaczego podczas kolacji byłaś taka… smutna?

            -Powiedziałam przecież, że byłam śpiąca. – Jednakże jej odpowiedź nie była przekonująca.

            Nastało kolejne milczenie. Blondyn tak chciałby się dowiedzieć więcej o Kai… o Hermionie.

            -A gdzie jest twój tata? – zapytał nieświadomie.

            -Nie udawaj. – Zaczęła się śmiać. – Przecież wiesz, gdzie jest mój tatuś!

            -Nie mam pojęcia, Kaja. Naprawdę.

            -Przestań już udawać – powtórny śmiech.

            Wstała z krzesła, po czym podeszła do mężczyzny i przytuliła się do niego.

            -Co ty…?

            -Po prostu mnie przytul, tatusiu.

~~*~~

            Nastał kolejny poranek. Arystokrata nie umiał w ogóle zmrużyć oka. Co godzinę chodził do pokoju dziewczynki, by sprawdzić czy śpi. Nie miał pojęcia, dlaczego to robi. Może dlatego, iż nazwała to tatusiem? Nie potrafił w to uwierzyć. Musiał się dowiedzieć wszystkiego. Całej prawdy.

            -Gotowy?

            Z rozmyśleń wyrwał go głos Narcyzy, która na niego czekała w przedpokoju. Wyszedł z salonu z smętną miną.

            -Myślę, że tak – oznajmił dość dziwną barwą głosu. Blondynka objęła go, po czym razem opuścili dom.

~*~

Ponownie znaleźli się przed Malfoy Manor. Draconowi wydał się bardziej upiorny niż poprzednim razem. Przełknął głośno ślinę.

-Nie martw się – odezwała się. – Tym razem tylko jedna rzecz. To, co się działo, gdy Lucjusz się dowiedział o przyjaźni twojej z Hermioną.

Spojrzał na nią.

Co się stało z naszą przyjaźnią, Hermiono? przypomniało mu się.

            Pokiwał lekko głową.

            Weszli do budynku. Zmierzyli w stronę jednej z komnat. Okazało się, że to dawna komnata Dracona.

            -Dlaczego tutaj przyszliśmy? Czemu akurat do tego pomieszczenia? – zapytał.

            -Ponieważ te zdarzenie wydarzyło się właśnie tutaj. – Posmutniała.

Wyciągnęła rękę ku wnętrzu pokoju i powoli nią machnęła, mając otwartą dłoń. Draco spojrzał na środek, by sprawdzić, co takiego zrobiła jego matka. Zaczęło się coś pojawiać. Przymrużył oczy.

-Co…?

-Nic nie mów. Patrz.

Zjawy się wyostrzyły. Draco rozpoznał je. Była to jego matka, on mając około dziesięciu lat, oraz blond włosy mężczyzna, który był Lucjuszem.

-Jak mogłeś… - syknął rozgniewany Malfoy.

-Nic nie zrobiłem, tato! – zawołał zrozpaczony chłopczyk.

-Czy tego cię uczyłem?! – wrzasnął rozwścieczony. – Tego, by hańbić nazwisko Malfoyów?!

-Lucjusz przestań! – ryknęła młoda kobieta, odciągając małżonka od ich jedynego syna.

-Puść mnie kobieto! – Jednym ruchem odtrącił żonę od siebie, po czym wyciągnął swoją różdżkę. Wymierzył nią w płaczącego blondyna. – Jeszcze ci pokażę… Zadawać się z mugolami… Crucio!

Krzyk chłopca. Płacz matki. Błaganie kobiety o to, by jej mąż przestał krzywdzić ich ukochanego syna.

Prawdziwy Draco odwrócił wzrok.

-Nich znikną. Zabierz ich! – zawołał w stronę rodzicielki.

Machnęła ponownie dłonią, a po zjawach z przeszłości nie było już śladu.

Usiadł na czarnym, zakurzonym fotelu ukrywając twarz dłońmi. Nie płakał. Tylko wiele myśli odbijały się w jego czaszce.

Sama chciałabym wiedzieć, Draco  przypomniały mu się słowa Hermiony.

On znał już odpowiedź. To wszystko przez Lucjusza… To przez niego nie mógł się spotykać z szatynką. Tylko chwila… skąd właśnie wiedział, że od tamtego momentu nie mógł się spotkać z Mioną?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No coś wyskrobałam :D .

Nic ciekawego się tutaj nie dzieje, ale cóż...

Jest prawie 20, więc zostało troszeczkę więcej niż 4 godziny do północy, czyli Nowego Roku! To życzę każdemu z Was, byście mieli ten 2014 rok był udany, szczęśliwy a w szczególności lepszy od poprzednich :) .

Przez 5 godzin robiłam pewien filmik... Macie go >tutaj< . Może przypadł Wam do gustu xD .

Pozdrawiam i Szczęśliwego Nowego Roku! :D

Kaja.