14.1 ~~ Nic nie powiem!

Rozdział 14.1

Nic nie powiem!

                -Pokaż się! – zawołała.

                Było ciemno. Czuła, jak ogarnia ją chłód. Zadrżała z zimna. Nie miała żadnego sweterka. Kompletnie nie wiedziała, gdzie się znajduje. Rozejrzała się. Nie było żadnego okna, więc światło dawały tylko zapalone pochodnie. Dotknęła ściany i opierając rękę o nią, szła przed siebie. Nagle coś wyczuła. W świetle pochodni przeczytała wyryty napis.

                -This ist the end… - przeczytała szeptem. – Jak to koniec?!

                Oddaliła się od ściany przerażona. Tym razem naprawdę ogarnął ją strach. Nie miała żadnego „ochroniarza” … Tak by chciała móc wyczarować patronusa i wezwać rodziców na pomoc, jednak nie miała nawet jeszcze własnej różdżki!

                -Masz się pokazać! – krzyknęła. – Nie bądź tchórzem, bo i tak pożałujesz!

                Brak odpowiedzi.

                Rozejrzała się ponownie i spostrzegła na ziemi dość gruby kij. Szybko chwyciła za przedmiot. Czuła się odrobinkę bezpieczniej. Nagle na kogoś wpadła. Przestraszona, przywaliła komuś kijem w rudą czuprynę.

                -Aua… - odezwał się głos jakiegoś chłopca. Rozpoznała go.

                -Andrew? Andrew Cant?

~*~

                -Draco szedł jak naładowana bomba. Zmierzał do Biura Aurorów. Nie wiedział, co się dzieje „z jego księżniczką”. Dlaczego ją porwano? Wpadł do jednego z gabinetów.

                -Potter! – Podszedł do biurka. – Dawaj mi namiary na Corcama McLaggena!

                -Ja nie mam jego dokumentów!

                -DAWAJ MI NAMIARY NA McLAGENNA! – ryknął, uderzając pięścią w powierzchnię mebla.

                -Dobra! Będziesz je miał za godzinę.

                -O nie, nie, nie! Chcę je TERAZ! W TEJ CHWILI! – wrzasnął.

~*~

                -Nie ma nigdzie wyjścia.

                Do Kai i Andrewa, dołączyła dorosła kobieta. Gdy ujrzała małą, przeraziła się.

                -Nina – odezwał się chłopak. – To jest moja przyjaciółka. Kaja Malfoy.

                -Moja imienniczka – odparła, nim zdążyła się ugryźć w język. – To baaaaardzo długa historia – dodała widząc zdziwione spojrzenia dzieci. – Jak cię dorwał? – spytała niebieskookiej.

                Dziewczynka opowiedziała, jak chciała sobie kupić truskawkowego loda, a McLaggen ją porwał, mówiąc, że truskawkowe już mu się skończyły i musi pójść do samochodu. Oczywiście najpierw rzucił na nią Imperiusa.

                Snape’owa poczuła się temu wszystkiemu winna. To dla bezpieczeństwa Malfoyów ukrywała się przez pięć lat. Znała ich adres zamieszkania, dzięki Jean. Właśnie razem z Jamesem się ukrywali przed Cormaciem – większym szaleńcem, niż być w szkole.

                -Dlaczego tak w ogóle cię porwał? – zapytał Cant. Jego brązowe oczy zabłysnęły troską.

                -Nie mam pojęcia, Andrew… Jednak… Chwila… Coś się przepytywał o mojej matce…

                -On chce dorwać twoją matkę, Kaj – odezwała się szatynka.

                Malfoyówna przeraziła się jeszcze bardziej. To dlatego tak bardzo się zaciekawił jej rodzicielką… Na szczęście nie powiedziała, gdzie mieszkają, gdzie jej rodzice pracują… Głupia przecież nie jest!

~*~

                -Hermionka! Mam!

                Do salonu wbiegł Dracon. Miał przy sobie jakąś teczkę. Opadł szybko na fotel i położył przedmiot na stoliczku. Kobieta usiadła na kanapie naprzeciwko, próbując ukryć łzy. Drżała ze strachu. Nie miała pojęcia, co się dzieje z jej córką.

                Blondyn wyciągnął jakieś papiery z wnętrza teczki i je przeglądał.

                -Gdzieś tutaj… - mówił, nie odrywając wzroku od papierów – Powinno tu być… Data urodzenia, to nie… Imiona rodziców… MAM!

                -Co masz?

                -Wiem gdzie mieszka. Higwlley Street. To… wiele kilometrów stąd.

                -Jedziemy! – zawołała, podrywając się energicznie z miejsca i ruszając do wyjścia, chwyciła kluczyki, leżące na półce.

~*~

                -A ciebie kto porwał, Nina?

                Szatynka przełknęła głośno ślinę.

                -Przez Pottera.

                -Mojego wujka? – zszokowała się.

                -Nie, nie przez Harry’ego… Przez jego syna, Jamesa.

                -Przecież on nie żyje! – wrzasnęła.

                -Żyje. Jest to także długa historia. Dość przykra…

                -Słuchajcie… musimy stąd jakoś uciec – odezwał się brązowooki.

                -I niby jak to chcesz zrobić, Andrew? – spytały jednocześnie.

                Złapał za kij, który dalej trzymała jego przyjaciółka, przyciągnął go do siebie i uśmiechnął się chytrze.

                -Użyjemy przemocy fizycznej.

                -Pogięło cię! – skarciła go pięciolatka.

                Nagle otworzyły się drzwiczki, które były zamykane na klucz, by nie mogli uciec. Stanął w nich James Syriusz Potter.

                -Masz nas wypuścić, Potter! – syknęła Nina.

                -Weź się odpieprz. Widzę, że po tym języczek bardziej ci się wyostrzył. Nie będzie to długo trwało, nim znów bardziej cię załamię… - uśmiechnął się chytrze.

                -Ty dupku… - Zaczęła do niego podchodzić, a gdy chciała go uderzyć, popchnął ją z całej siły i upadła na podłogę, łamiąc sobie przy tym rękę.

                -Kaja! Idziesz ze mną! – syknął w stronę swojej małej kuzynki.

                Nie podeszła do niego, tylko do panny Snape. Ujęła delikatnie jej ramię, jednak mocno ją to zabolało. Jęknęła cicho z bólu.

                -Kaja! Bo inaczej sobie pogadamy – zmierzył wzrokiem dziewczynkę.

                Wstała i spojrzała na niego, gniewnie przymrużając oczy.

                -Masz się odpieprzyć od nas wszystkich! Masz się odwalić od mojej rodziny, jak i innych!

                -Oż ty mała gówniaro…

                Podszedł szybko do niej i chwycił ją mocno za ramię, co ją zabolało, i pociągnął za sobą, zatrzaskując za sobą drzwiczki i zabezpieczył je zaklęciem. Szatynka wyrywała się z jego ścisku, jednakże bardziej wbił swoje palce w jej delikatną skórę. Znienawidziła już tego człowieka. Wprawdzie nie widziała go jeszcze ani razu, gdyż dopiero miała pięć lat i urodziła się miesiąc przez bitwą, gdzie „zginął”. Dlaczego ukrywał się przez McLaggenem, skoro sam dla niego pracuje? Nie umiała tego pojąć. Może miała dopiero pięć lat, to i tak wiele pojęcia, na różne tematy.

                Wprowadził ją do jakiegoś ogromnego pokoju. Co to mogło być? Jakaś komnata? Salon? Najbardziej salon, gdyż znajdował się tutaj kominek, fotele, kanapy, szafki, półki…

                Spostrzegła przy jednym oknie jej oprawcę. W dłoniach trzymał różdżkę, i tak jakby ją badał swoimi opuszkami palców. Gdy usłyszał chrząknięcie bruneta, odwrócił się w ich stronę. Uśmiechnął się z drwiną.

                -Puść ją i zostaw nas samych – odezwał się straszy mężczyzna.

                Zielonooki spełnił rozkaz i oddalił się do jakiegoś innego pomieszczenia.

                Szatynka została z tym psychopatą sama. Dlaczego nie chwyciła kija i przyłożyła swojemu kuzynowi? Jednakże… znając wszystkie możliwości, jej „kochany kuzynuś” gdzieś by tę „broń” wyrzucił.

                -Czego ode mnie chcesz?! – warknęła.

                Nie zamierzała używać w stosunku do tego człowieka zwrotów grzecznościowych, mimo że rodzice ją uczyli, by miała szacunek do ludzi starszych.

                -Czy Hermiona nie nauczyła cię, że do innych ma się SZACUNEK?!

                -Dla takich cepów jak pan, to nie – napyskowała.

                -Przeginasz kochanieńka… przeginasz.

                Podszedł do niej. Nawet nie zadrżała. Miała obojętny wyraz twarzy. Ojciec uczył ją, żeby wrogu nie ukazywać twarzą, co się czuje. Może nie była w tym mistrzem, ale jednak jej się udało.

                -Gadaj, gdzie mieszka twoja matka.

                -Nic nie powiem!

                -GADAJ! – ryknął, policzkując ją.

                Zaszkliły jej się oczy, jednak nie wypuściła ani jednej łzy. Musiała być silna.

                -Takiego! – Pokazała rękami dość… nietypowy gest. Nie mogła uwierzyć w to, że pokazała dorosłej osobie środkowy palec. Wróć! Środkowe PALCE!

                -Skoro nie chcesz powiedzieć… - oddalił się od niej. Wymierzył w nią różdżką. – CRUCIO!  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Pisane podczas słuchania tego:

Jakoś tak... Czuję właśnie te słowa :)

------------------------------------

Rozdział jest. 

Jednak postanowiłam podzielić go na dwie części.

Epilog już mam napisany...

Dobra... tylko muszę coś pozmieniać, dokształcić, itp.

Druga część 14 rozdziału PRAWDOPODOBNIE we wtorek.

A w środę o godzinie 18:00 będzie Epilog.

Pozdrawiam.

Dedyk dla Dragon Eye oraz Olciak.

No! Nie mogę o NIM zapomnieć!

Dla Nikodema także! <3

Kaja.

PS Jeżeli chodzi o informowanie...

Uprzedzam, że nie zawsze uda mi się poinformować o rozdziałach.

Znaczy... 

Jak będę się spieszyła, dodam szybko rozdział i będę musiała uciekać...

Jednakże będę się starała powiadamiać NA BIEŻĄCO ;*