Chapter 5.2. Choinka

 Wrócili do domu Dracona w ciszy. Rosalinde w ogóle się nie odzywała, gdyż było jej w pewnym sensie głupio, iż się jednak nie powstrzymała przed tym jednym, krótkim, a jednak wiele znaczącym słowem. Hermiona zaś szła po lewej stronie trzynastoletniej dziewczyny, idąc tylko przed siebie z nieobecnym wyrazem twarzy. A Draco szedł po prawej stronie córki i był całkowicie zamyślony.

 Kiedy przekroczyli próg salonu, najmłodsza z obecnych w tym mieszkaniu osób, nie potrafiła już wytrzymać tej dołującej dla niej ciszy.

 - Ej! Już tylko trochę i będzie Wigilia! Zjedzmy Wieczerzę razem w trójkę!

 - Proszę? - odezwali się jednocześnie dorośli, wyrwani z zadumy.

 Szatynka wywróciła oczami.

 - Czyli odpowiedź brzmi: tak. No to szykujemy się na wspólną Wigilię! - Klasnęła w dłonie.

 Przygotowania do świąt czas zacząć, pomyślała.

~*~

 Wieczorem, 23 grudnia...

 Hermiona położyła kartony z bombkami i innymi ozdobami na choinkę. Czekała, aż arystokrata wróci do domu.

 - Mamo, pomogę - odezwała się Ros, wchodząc do salonu i otworzyła jeden z kartonów, gdzie akurat były srebrne, świąteczne łańcuchy.

 - Ty może pójdź posprzątać swój pokój, bo tam jest taki bałagan, że lepiej nie mówić. - Zaśmiała się cicho.

 - No jeju no... Ale chcę po...

 - Jestem! - zawołał Malfoy wchodząc do domu i ciągnąc za sobą żywą choinkę. Wszedł do salonu i postawił ją na nóżce.

 - To może jednak pójdę posprzątać pokój - odparła, uśmiechając się tajemniczo i zniknęła.

 Byli uczniowie Hogwartu spojrzeli na siebie, po czym parsknęli jednocześnie śmiechem. Kręcili swoimi głowami, rozbawieni. Nie mieli jednak pojęcia, że ich córka coś kombinuje.

~*~

 - Tom! Wyłaź spod tych ubrań! Potrzebuję Twojej pomocy!

 Biały Huskey wstał i otrzepał się, przez co kilka ubrań dziewczyny rozwaliły się po pokoju. Jęknęła cicho. Miała jednak szczęście, że ojciec pozwolił jej trzymać Toma w pokoju. Usiadł przed nią, jak go nauczyła - dość szybko go wytresowała - i czekał na jej polecenia.

 Jakie to właściwie były polecenia? Nagle wyleciały jej z głowy. Podrapała się po włosach, główkując, co to było. Po chwili klasnęła w dłonie, gdyż sobie przypomniała.

 - Najpierw pomóż mi ogarnąć izbę, bo tu się w ogóle połapać nie idzie...

 Zaszczekał.

 - No co? Ja tego bajzlu nie zrobiłam, łobuzie!

 Stanął na tylnych łapach.

 - Co? Teraz sama mam to zrobić?

 Kolejny raz zaszczekał i zamerdał ogonem.

 - W sumie... - Wyciągnęła swoją różdżkę i wykonała jeden ruch, po czym po chwili pokój był czysty. Ubrania się poskładały i wylądowały na swoje miejsca, łóżko się pościeliło, a książki ułożyły na półce. - No... i od razu lepiej. - Uśmiechnęła się. Opadła na łóżko i zastanawiała się głęboko nad tym wszystkim.

 Pies wskoczył na łóżko i położył się obok niej. Tylko na niego zerknęła, nic nie mówiąc. Przez ciszę, jaka panowała w pomieszczeniu, Tom polizał właścicielkę po twarzy, a ta zaczęła się śmiać. Pokochała tego zwierzaka, mimo że miała go tylko kilka dni.

 Nagle usłyszała jakiś huk z dołu, a następnie śmiech rodziców.

 - Czas wcielić plan w życie... Chcę już Wigilię.