2 ~~ Ona była jak najbardziej normalna

                Alexander kiedy usłyszał dzwonek do drzwi, odłożył kubek herbaty i przerwał rozmowę z Jean. Wstał z miejsca i poszedł do przedpokoju. Poprawi swoją koszulę i otworzył.

                – Tato? Na brodę Merlina… Wchodź szybko.

                Draco wszedł do środka, niosąc na rękach ciągle nieprzytomną Hermionę. Ledwie się trzymał na nogach, gdyż ostatnie siły przeznaczył na teleportację do domu córki i zięcia.

                – O Merlinie… – szepnęła Jen, kiedy spostrzegła rannych rodziców.

                Szatyn wziął swoją teściową na ręce i położył ją na kanapie w salonie, zaś pani domu, trzymając tatę w pasie, poprowadziła go na fotel i posadziła.

                – Dzwonili do mnie, że zginęliście w wypadku samolotowym… – szepnęła dziewczyna, szybko ich okrywając. – Co się stało?

                – Jean ja nie wiem… Nagle samolot zaczął spadać w dół i… Błagam zajmijcie się matką, mi nic nie będzie… – szepnął mężczyzna zrozpaczonym głosem.

                – Trzeba zadzwonić do Munga. – Alexan sięgał już po telefon.

                – Nie! – zawołał Malfoy. – Żadnych szpitali! Nie ufam lekarzom od momentu, kiedy pomylili wyniki badań i wcisnęli nam kit, że Kaja miała białaczkę!

                – Zrobię co w mojej mocy, miałem kurs, który powinien pomóc… – oznajmił Zabini i zaczął wymachiwać delikatnie różdżką nad ciałem Hermiony. Wkładał w to wiele wysiłku, jednakże wiedział, iż teraz on walczy o jej życie.

                Po jakimś czasie upuścił bezradnie różdżkę. Spuścił wzrok.

                – Alexan?... – szepnęła małżonka.

                – Przykro mi… Robiłem co mogłem. – Po jego policzku popłynęła łza.

                – Nie, nie, nie, nie! – zawołał Dracon i przytulił mocno korpus swojej żony.

                Od razu przed oczami pojawił się moment z rocznego snu, kiedy widział, gdy Miona padła martwa przez trafienie Avadą Kedavrą z różdżki Cormaca McLaggena. Nie wytrzymał. Wypuścił łzy na wolność, chowając twarz w jej piersi i chowając ją w swoich ramionach. Usłyszał cichy szloch Jean, którą mocno do siebie przytulał szatyn.

                – Tata! – zawołała Stephanie i podbiegła do niego i mocno przytuliła. Dopiero po chwili spostrzegła pobladłe ciało swojej rodzicielki. – Mamo? – szepnęła, delikatnie nią potrząsając. – Mamo… MAMO! – wrzasnęła, potrząsając ją bardziej.

                – Stephanie… – odezwała się drżącym głosem Jen.

                – Nie! Nie mama! Nie ona! – krzyknęła ze łzami w oczach. Nie wytrzymała i wybiegła z domu.

                – Steph! – Kobieta chciała już za nią pobiec, jednakże współmałżonek ją zatrzymał.

                – Daj jej trochę samotności… Potrzebuje tego…

~*~

                Stephan patrzył przez okno, stojąc w kuchni, oparty ramieniem o ścianę. Czuł, że coś się stało. Coś związanego z Stephanie. Czuł to. Mieli między sobą jakąś więź, której nie mógł wytłumaczyć. Znał ją tak krótko a miał wrażenie, jakby się znali dłużej. Jakby to właśnie ona grała Jessicę Collins w „Just A Dream”…

                Poczuł kobiecą dłoń na swoim ramieniu.

                – W porządku? – spytała zmartwiona.

                – Mamo… Coś się dzieje…

                Julietta zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc swojego syna.

                – Stephan idź się może połóż. Musisz odpocząć. Nie doszedłeś jeszcze do końca po przeszczepie serca i…

                – Właśnie dzięki temu sercowi wiem, iż coś się przytrafiło osobie, która ma w sobie duszę Kai… Mojej Kai…

                – Chodzi ci o tą Stephanie Malfoy?

                – Tak, właśnie o nią.

                – Jeśli coś się stało, to leć do niej. By nie zrobiła żadnego głupstwa, tak jak jej siostra…

                Spojrzał na nią energicznie.

                – Czy chcesz przez to powiedzieć, że poświęcenie Kai to głupstwo?!

                – Nikt normalny się nie zabija umyślnie. Nikt o zdrowych zmysłach nie popełnia samobójstwa.

                – Ona była jak najbardziej normalna.

                – Najwidoczniej nie była. Normalnie to by siedziała obok ciebie, znalazłby się inny dawca i…

                – Nie znalazł się wtedy! Nie mogłem dłużej czekać, zapomniałaś, że byłem w śpiączce?

                – Nie, nie zapomniałam. Ale znalazłby się spokojnie i byś ją miał obok siebie i…

                – GDYBY NIE ONA, MOGŁEM JUŻ NIE ŻYĆ! GDYBY NIE ONA, NIE STAŁBYM TUTAJ! GDYBY NIE ONA, NIE OCALIŁABY TYLKO MNIE, ALE I TEŻ SWOJĄ SIOSTRĘ! TERAZ MAM JEJ SERCE. MAM JĄ W SOBIE! KAJA NIE JEST GŁUPIA, ZROBIŁA TO, CO ZAMIERZAŁA, RATUJĄC NIE TYLKO JEDNO ISTNIENIE! ZACHOWAŁA OBIETNICĘ, JAKĄ ZŁOŻYŁA MI W SZPITALU, NIM SIĘ OBUDZIŁEM Z TEJ CHOLERNEJ ŚPIĄCZKI! – wybuchnął wściekły. Wyszedł z domu, trzaskając za sobą drzwi z hukiem.

                Nie umiał już nad sobą panować. Był zbyt przewrażliwiony na temat zmarłej panny Malfoy. A w szczególności jeśli chodzi o owy umyślny i zaplanowany wypadek. Wiedział, że zrobiła to dla niego.  By móc go ocalić i umożliwić dalsze jego życie. Bardzo ją kochał. I był pewny, że gdyby to ona była w jego sytuacji, to zrobiłby to samo, co ona jemu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
No... Kolejne coś ;) Pisane dość długo, niż zwykle, bo tylko korzystałam z jednej ręki xD 
No... Następny rozdział, jeśli wena dopisze, to we czwartek z okazji moich 16-stych urodzin tak około godziny 18 ;)
Pozdrawiam i weny! 
Kaja.